3035 ευρώ χρειάζεται μια τετραμελής οικογένεια για να ζήσει σήμερα καλύπτοντας τις βασικές της ανάγκες στην Ελλάδα...
250.000 οικογένειες έχουν βαρέσει κόκκινο στα δανεικά κι αγύριστα....
76.000.000 φτωχοί στην Ευρώπη...
1.200.000.000 άνθρωποι ζουν με ένα δολλάριο τη μέρα στο πλανήτη..
Αριθμοί, στατιστικές...
Ποιος είχε πει ότι "ο θάνατος ενός ανθρώπου είναι τραγωδία, ο θάνατος ενός εκατομυρίου ανθρώπων είναι στατιστική";
Ζούμε σε μια εποχή ενημέρωσης, σκέτης ενημέρωσης. Ενημέρωση χωρίς αποτελέσματα.
«Σας ενημερώνουμε ότι αύριο πιθανότατα ο Χ θα πεθάνει από την τάδε αιτία.»
Από κάτω από αυτή την είδηση μια μάζα κόσμου που απλά περιμένει να δει την επιβεβαίωσή της.
Κάποτε ξέραμε ότι μόνο ο θάνατος είναι αναπόφευκτος.
Τώρα ξέρουμε ότι όλα είναι αναπόφευκτα.
Συνηθίσαμε στην ιδέα του να δηλητηριαζόμαστε καθημερινά, στην ιδέα του να εκμεταλλεύεται κάποιος όλη την ύπαρξή μας, χωρίς να κάνουμε τίποτα το ουσιαστικό να το αλλάξουμε, εκτός από αυτό ακριβώς που κάνουν και οι ειδήσεις.
Αναμεταδίδουμε στο διπλανό μας την είδηση που μόλις ακούσαμε.
Ενημερωνόμαστε ότι το νερό είναι μολυσμένο, ότι τα τρόφιμα που τρώμε έχουν διοξίνες, ότι τα γελάδια τρέφονται με τα πτώματα των φιλαράκων τους, ότι ο αέρας είναι δηλητήριο, η θάλασσα επίσης, τα φάρμακα κομπίνα, οι ασθενείς πειραματόζωα, το κέρδος ανήκει σε λίγους, η φτώχεια σε πολλούς, τα παιδάκια των μη ανεπτυγμένων χωρών συνεχίζουν να πεθαίνουν σωρηδών, τα δικαιώματα του ανθρώπου καταπατώνται κάθε λεπτό σε κάθε γωνιά της γης...
Ενημερωνόμαστε ότι γύρω υπάρχει αρρώστεια, θάνατος, ατέλειωτα βάσανα και ένας ολόκληρος πλανήτης που δουλεύει, ζει και πεθαίνει, για να εξυπηρετήσει μια κατοστάδα φάτσες που μοστράρουν κάθε χρόνο στο χλιδάτο περιοδικό σαν οι πιο πλούσιοι άνθρωποι στο κόσμο...
Και μερικές εκατοντάδες ακόμα που δε μοστράρουν ίσως στο περιοδικό, αλλά δεν έχουν καν ανάγκη να το κάνουν γιατί ΟΛΑ δικά τους είναι: Τράπεζες, Τύπος, ΜΜΕ, Κινηματογραφικά στούντιο, Αθλητικές ομάδες, Οίκοι μόδας, Ναρκωτικά, ¨Οπλα, Πορνεία, όλα τα καλά του Θεού.
Και σε όλα αυτά εμείς απλά είμαστε "αναμεταδότες"...
Αδιάφοροι, τεμπέληδες, μίζεροι. Μοιρολάτρες....
Αναφέρουμε στο φίλο μας παραδίπλα καθώς ρουφάμε ήσυχα το καφεδάκι ότι σε λίγα χρόνια τα παιδιά που γεννήσαμε τώρα, τα παιδιά μας ίσως να πεθαίνουν σαν κοτόπουλα.
Ότι ίσως δεν θα 'χουν ούτε καν νερό να πιούνε.
Ότι ίσως θα σέρνονται γεμάτα αρρώστειες, παραμορφωμένοι οργανισμοί από τη γέννα τους.
Τα παιδιά μας....
Και μοιάζει το απλανές βλέμμα μας λες και μιλάμε για κάποιους μακρινούς ξεχασμένους συγγενείς...
Η εξουσία έχει κερδίσει τη πιο μεγάλη της μάχη.
Μπορεί ν΄αφήσει το καθένα να λέει ελεύθερα ό,τι γουστάρει, γιατί πολύ απλά οι ακροατές που θα έχει απένταντι πάσχουν από «ζωική άνοια...»
Πάσχουν από άγνοια του πώς να κερδίσουν όλα αυτά που έχασαν, πώς να παλαίψουν για όλα αυτά που χάνονται σιγά σιγά, για τη ζωή την ίδια.
"Νεοδούλοι": Οι δούλοι της νέας εποχής.
Χωρίς αλυσίδες, χωρίς μαστίγιο, χωρίς απειλές, χωρίς κρέμασμα ή κάψιμο στη φωτιά...
Τα σκυλάκια του Παβλόβ σε καθημερινή επίδειξη...
Σκέφτομαι ότι δεν έχει σημασία καν που γράφουμε. Που προσπαθούμε να πούμε στους άλλους τις σκέψεις μας.
Σκέφτομαι ότι είναι ακόμα ένας άσκοπος λόγος.
Εκτονώνω μια ανάγκη γράφοντας κι αυτή η εκτόνωση είναι τελικά η μόνη από τις ανάγκες που καλύπτουμε με το λόγο μας.
Τιπότα άλλο...
Μπορώ να προχωρήσω τον εαυτό μου ένα βήμα πιο εκεί από τη φθορά όπως έλεγε ο ποιητής, όμως τελικά τι θα αλλάξει σ΄αυτους που θα μείνουν πίσω;
Ίσως τελικά οι πολλοί να είναι χαρουμενοι έτσι.
Είναι αδύνατον να ψηλώσεις κάποιον που γουστάρει να 'ναι κοντός.
Μάλλον τελικά και οι ψηλοί μπορεί να κουράστηκαν σ΄αυτό το κόσμο να πηγαίνουν συνέχεια γονατιστοί για να δείχνουν στους άλλους το δρόμο...
ΟΙ ΜΟΙΡΟΛΑΤΡΙΚΟΙ ΑΝΑΜΕΤΑΔΟΤΕΣ...
Ωδεία, δάσκαλοι και λοιποί πραματευτάδες
Έχεις μεγάλη καψούρα με τη μουσική και θέλεις διακαώς να μάθεις. Το ερώτημα είναι αναπόφευκτο: αυτοδίδακτος, ιδιαίτερα μαθήματα ή σε κάποιο ωδείο;
Οι λαμπερές διαφημιστικές καταχωρήσεις των μεγάλων επωνύμων ωδείων δεν σου αφήνουν και πολλά περιθώρια επιλογής. Ατομικά μαθήματα, ολιγομελή θεωρητικά τμήματα, εξοπλισμός, εκπτώσεις σε καταστήματα, βεβαίωση σπουδών, συνεργασία με ξένα ιδρύματα (Berkley) και άλλες τόσες υποσχέσεις.
Και ξεκινάς. Εκεί, το πρώτο πράγμα που διαπιστώνεις είναι ότι πρέπει να βάλεις το χέρι βαθειά στην τσέπη για να έχεις όλες αυτές τις "παροχές" (τις οποίες τις περισσότερες δεν τις χρειάζεσαι καν). Η ταρίφα ξεκινάει στα 150 euro και καλπάζει άνετα μέχρι τα 500, αλλά "δεν γαμιέται, αν είναι να μάθω..."
Η δεύτερη ένσταση που έχεις σε λίγο καιρό, είναι ότι υπομένεις πολλά παντελώς άχρηστα μαθήματα για να φτάσεις σε εκείνο το πολυπόθητο solo ή riff. "Μα είναι υποχρεωτικά και χρήσιμα" σου λένε. Έτσι, απορείς γιατί να μαθαίνεις κλίμακες Σεγκόβια την στιγμή που απλά θέλεις να παίξεις blues ή γιατί να σου αραδιάζουν ιστορίες για την προ-Baroque εποχή, όταν το μόνο που σε ενδιαφέρει είναι να μάθεις κάποια Jazz ακκόρντα.
Παράλληλα, το κλίμα που επικρατεί είναι εφάμιλλο των σχολών πολεμικών τεχνών: "We are the best! KILL, KILL, KILL". Και να και οι πρώτοι διαγωνισμοί (σαν τις σκυλομαχίες) για την "καλύτερη μπάντα", τον "καλύτερο κιθαρίστα", την "καλύτερη σύνθεση" και άλλες τέτοιες μπούρδες. "Ποιος ορίζει το 'καλύτερο' στη μουσική;" αναρωτιέσαι. "Μα έτσι ενισχύεται η δημιουργικότητα μέσω του ανταγωνισμού" σου λένε...Μάλιστα. Εσύ όμως βλέπεις τον τάδε τυχάρπαστο υφυπουργό ή μουσικοσυνθέτη της πούτσας να κάνει τις απονομές και αναρωτιέσαι: "Γιατί διάολε να περνάω όλα αυτά, ενώ το μόνο που θέλω, είναι να μάθω ΜΟΥΣΙΚΗ".
Και κάπου εκεί, φέρνεις στο νου σου τον Μπετόβεν (με τα μαθήματα που του έκανε ο πατέρας του) να διευθύνει την 5η Συμφωνία, τον Hendrix να ξεκινάει αυτοδίδακτος από το μηδέν για να αλλάξει τη μουσική ιστορία, τους bluesmen ή τους ρεμπέτες που έπαιζαν στον δρόμο, τους punkηδες να κοπανιούνται στην σκηνή...Όλοι για την σωτηρία της ψυχής τους, όλοι για εκείνη την καψούρα που είχαν μέσα τους και έπρεπε να την εξωτερικεύσουν, γιατί διαφορετικά θα έσκαγαν.
Αυτή είναι η μουσική. Η ευγενέστερη και αρτιότερη των Τεχνών. Έκφραση, λογική και φαντασία, ψυχή και νους σε μια μοναδική, απόλυτη συνεύρεση. Μπορείς λοιπόν να βάλεις τιμή σε αυτό; Μπορείς να το ρίξεις στα παζάρια του κόσμου...;
Captain Sparrow
ΥΠΕΡΑΝΩ ΜΟΥ
Είναι εκείνα τα απογεύματα, μέρα γιορτής συνήθως συμβαίνει. Έχεις πάρει απόφαση ότι είσαι υπεράνω των γιορτών. Υπεράνω της συνήθειας. Υπεράνω των μικρών ζιζανίων που φυτρώνουν καθώς κοιτάς τις εικόνες των «μονιασμένων» ανθρώπων γύρω. Είσαι υπεράνω, αταίριαστος και μόνος...
Περπατάς στο άνετο μ' ένα τσιγάρο στο χέρι, χωρίς συγκεκριμένο προορισμό, απόγευμα, την ώρα που οι δρόμοι είναι άδειοι και πίσω από τα παράθυρα υπάρχουν άνθρωποι φουσκωμένοι από φαγιά, τσιγάρα, μπίρες, ξαπλωμένοι σε καναπέδες να πίνουν ένα καφέ για χώνεμα. Εσύ είσαι υπεράνω από αυτά. Δεν έχεις ανάγκη κανέναν. Κι αν περνάει από το μυαλό εκείνη η εκνευριστική φράση «με έχουν χεσμένο όλοι…» που απαραίτητα πρέπει να συμπληρώσεις, «κι εγώ χεσμένους τους έχω…», τη διώχνεις άμεσα χαζεύοντας σ΄ενα παγκάκι μ' έναν ήλιο ελάχιστα ενοχλητικό κι ένα αεράκι που ανακατεύει το καπνό, τη μυρωδιά από κάποιο λουλούδι που ξέχασαν να ξεριζώσουν και σε κοιτάει με απορία τι στο διάολο κάνεις μεσημεριάτικα εκεί καρφωμενος να κοιτάς το τοίχο της απέναντι πολυκατοικίας…
Εκείνα τ΄απογεύματα, που ψιλοκοιτάς το κινητό και είσαι βέβαιος ότι δε θα χτυπήσει και πάλι έχεις έτοιμη την απάντηση «και τι έγινε…», πώς γίνεται και με μαθηματική ακρίβεια περνάει πάντα ένας άσχετος που έχει βάλει στο αυτοκίνητο εκείνο το κομμάτι που νόμιζες ότι δεν θα ξανακούσεις πλέον, ότι έχει αποσυρθεί από τη κυκλοφορία από τότε και αρχίζεις και συνειδητοποιείς ότι το υπεράνω σου γίνεται θρύψαλα σε δευτερόλεπτα. Δεν σε βλέπει κανένας, ανάβεις βιαστικά ένα δεύτερο τσιγάρο, και αισθάνεσαι ότι ξύσεις δε ξύσεις εκείνα τα σκατοτατουάζ της ψυχής σου που περιφέρεις σαν τρόπαιο σου θυμίζουν πάλι, μόνιμα, πάντα, ότι κάποια στιγμή τα χτύπησες μέσα σου επιδεικτικά με τηλεζάντα υπεράνω όλων και λες και κάτι έκανες…
Εκείνα τα απογεύματα γυρνάνε σε μια κρίση σχιζοφρενικής εναλλαγής μεταξύ πόνου και έκστασης. Έτσι είναι η μοναξιά πάντα. Δε ξέρει σε ποιό πόδι να πατήσει. Σ΄ένα δάκρυ μ' ένα τραγούδι θλιμένο να το βάλεις για να αυτοενοχλείσαι μαζοχιστικά ή να ξεκινήσεις ένα θόρυβο σαν γυαλιά που σπάνε από ένα τελευταίο ανεξέλεγτο σεισμό. Είναι η μορφή της όποιας ερημιάς να δημιουργεί απόλυτο πόνο και απόλυτη ευτυχία. Ή θα πρέπει να δολοφονήσεις φαντάσματα ή θα πρέπει να τα καλέσεις για χορό. Να μείνεις εκεί ακίνητος και να χαζεύει ο ένας τον άλλο αποκλείεται.
Εκείνα τ΄απογεύματα γυρίζεις σπίτι με δυό επιλογές. Ηττημένος ή νικητής. Συνήθως γυρίζεις όσο κι αν μοιάζει παράλογο, νικητής. Ηττημένος ήσουν όσο νόμιζες ότι είσαι υπεράνω. Εκείνο το "υπεράνω" φοβάσαι μήπως τελικά κάποια μέρα είναι ο μοναδικός σου εαυτός. Μήπως κάποια μέρα από τη πολλή μάχη αρνηθείς για πάντα την ειρήνη με τον οποιονδήποτε. Μήπως κάποια μέρα με το πες πες μέσα σου τελικά αποφασίσεις μόνιμα...
Οσο γυρίζεις πίσω με τα παλιά τατουάζ να τσιμπάνε ακόμα, με τη μουσική έτοιμη για μια προσεχή μάχη και μια λύση έτοιμη για τις επόμενες ώρες είσαι ΟΚ. Έχεις αποθέματα ακόμα να ξοδέψεις. Δε πα να γαμηθούν όλοι...Είμαι υπεράνω.
Ήρθε Δευτέρα. Όλα καλά.
Θρησκευτικό έγκλημα: Υ Π Α Τ Ι Α
Η Υπατία γεννήθηκε στην Αλεξάνδρεια το 370 μ.χ και πέθανε στην ίδια πόλη το 415.
Ήταν η πρώτη γυναίκα που είχε μια ουσιαστική συμβολή στην ανάπτυξη των μαθηματικών, ενώ παράλληλα ασχολήθηκε με την αστρονομία και την φιλοσοφία. Κόρη του μαθηματικού και φιλοσόφου Θέωνα της Αλεξάνδρειας, μελέτησε αρχικά τα μαθηματικά υπό την καθοδήγηση του πατέρα της. Αργότερα, ακολουθώντας τον δικό της δρόμο, έγινε επικεφαλής της σχολής των Νεοπλατωνιστών στην Αλεξάνδρεια, περίπου το 400 μ.χ. Εκεί δίδαξε μαθηματικά και φιλοσοφία. Παράλληλα, βοήθησε τον πατέρα της στην δημιουργία μιας νέας έκδοσης των στοιχείων του Ευκλείδη, η οποία είναι η βάση για όλες τις πρόσφατες εκδόσεις του.
Η Υπατία στήριξε τις διδασκαλίες της στους Πλωτίνο, ιδρυτή του Νεοπλατωνισμού, και τον Ιάμβλιχο που ήταν ένας από τους υπεύθυνους για την ανάπτυξη του Νεοπλατωνισμού στο 300 μ.χ. Ο Πλωτίνος είχε σαν αρχή ότι υπάρχει μια τελευταία πραγματικότητα που είναι πέρα από την προσιτότητα της σκέψης ή της γλώσσας. Το αντικείμενο της ζωής ήταν να στοχεύσει σε αυτή τη τελευταία πραγματικότητα, που δεν θα μπορούσε ποτέ να περιγραφεί ακριβώς και οι άνθρωποι δεν είχαν τη διανοητική ικανότητα να καταλάβουν πλήρως τη τελευταία πραγματικότητα ή τις συνέπειες της ύπαρξής της. Ο Ιάμβλιχος διέκρινε τα περαιτέρω επίπεδα πραγματικότητας σε μια ιεράρχηση των επιπέδων κάτω από τη τελευταία πραγματικότητα. Υπήρξε ένα επίπεδο πραγματικότητας που αντιστοιχεί σε κάθε ευδιάκριτη σκέψη της οποίας το ανθρώπινο μυαλό ήταν ικανό.
Η Υπατία δίδαξε αυτές τις φιλοσοφικές ιδέες με μια μεγαλύτερη επιστημονική έμφαση από ότι οι πρώτοι οπαδοί του Νεοπλατωνισμού. Οι ιστορικοί σχολιαστές την περιγράφουν ως "χαρισματική διδάσκαλο". Την ίδια στιγμή που οι πρώτοι Χριστιανοί ταύτιζαν την επιστήμη με την ειδωλολατρεία, η Υπατία την 
ταύτιζε με τη μάθηση. Εντούτοις, μεταξύ των μαθητών που δίδαξε στην Αλεξάνδρεια, υπήρξαν και πολλοί προεξέχοντες Χριστιανοί. Ένας από τους διασημότερους είναι ο Συνέσιος ο Κυρηναίος που επρόκειτο αργότερα να γίνει επίσκοπος Πτολεμαίδος. Πολλές από τις επιστολές που ο Συνέσιος έγραψε στην Υπατία έχουν συντηρηθεί και βλέπουμε κάποιες απο αυτές που γέμιζαν απο θαυμασμό και σεβασμό για τις διδακτικές και επιστημονικές ικανότητες της Υπατίας.
Το 412 μ.χ συνέβη όμως ένα καθοριστικό γεγονός: ο Κύριλλος έγινε Επίσκοπος της Αλεξάνδρειας την περίοδο που Ρωμαίος έπαρχος της Αλεξάνδρειας ήταν ο Ορέστης, σφοδρός πολιτικός ανταγωνιστής. Η εκκλησία και το κράτος όπως ήταν αναμενόμενο, πάλεψαν για τον έλεγχο. Η Υπατία δυστυχώς, δεν μπορούσε να μείνει εκτός σύγκρουσης, καθώς συγκέντρωνε τρία ασυγχώρητα στοιχεία που εξόργιζαν τους Χριστιανούς της Αλεξάνδρειας: Ήταν επιστήμων (άρα ειδωλολάτρης), είχε την υποστήριξη του Ορέστη στις έρευνές της και φυσικά, ήταν γυναίκα.
