ΚΑΛΟ ΤΑΞΙΔΙ ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΕ

Ο Χριστόδουλος δεν είναι πια στη ζωή. Ας σκεφτούμε λοιπόν μια ιστορία για τις μέρες πένθους που κηρύχτηκαν στη χώρα μας. Ενας άνθρωπος που δεν είναι πια στη ζωή, σημαίνει ότι έχει βρεθεί στην αλήθεια που κανείς από τους "ζωντανούς" δεν ξέρει και που αυτός πλέον "γνωρίζει". Ποια αλήθεια; Πάρτε όποιαν αλήθεια θέλετε. Ανάλογα με τα πιστεύω σας. Βρίσκεται στον ουρανό ή κάπου αλλού. Δεν βρίσκεται πουθενά γιατί τίποτα δεν υπάρχει. Βρίσκεται σε ένα άλλο σύμπαν. Είναι ακόμα εδώ γύρω και βλέπει. Πείτε ότι θέλετε. Ελεύθερα.

Η ουσία είναι μία: Ο Χριστόδουλος δεν συμμετέχει πλέον σε ότι θα γίνει αυτές τι μέρες. Δεν έχει ανάγκη πια να ακούσει ή να πει. Συνεπώς ότι πούμε, ότι συζητήσουμε, αν επαινέσουμε ή αν βρίσκουμε αυτό γίνεται πια "ερήμην" του ενδιαφερομένου. Το κάνουμε για εμάς. Ο καθένας μας μέσω του θανάτου και της συνέχειας που αγνοούμε πλάθει το "ίματζ" που θα βγάλει προς τα έξω.

Ο ταπεινός πιστός θα κάνει ότι κάνει και σ΄ενα συγγενή του. Θα ξενυχτήσει, θα πάει στη κηδεία, θά ανάψει το κερί του. Γιατί είναι πιστός. Έχει πιστέψει αυτό που εκπροσωπούσε ο Χριστόδουλος. Και κάθε Χριστόδουλος που θα έρθει. Η οικογένεια του θα θρηνήσει τον άνθρωπό της. Η πολιτεία πρέπει να παίξει το ρόλο της. Οι δημοσιογράφοι θα παίξουν το δικό τους. Οι τηλεπερσόνες θα πολυλογήσουν περισσότερο από κάθε άλλη φορά. Όλοι θα εκμεταλλευτούν με το δικό τους τρόπο το γεγονός που δεν είναι δικό τους.

Διαβάζω από το πρωί αυτούς που θρηνούν κι αυτούς που βρίζουν. Αυτούς που το παίζουν ενδιάμεσοι και κρατάνε μια "πισινή" για καλό και για κακό. Ο Χριστόδουλος ήταν ο ανώτερος εκπρόσωπος της Ορθόδοξης Χριστιανικής Εκκλησίας στην Ελλάδα. Βάδιζε, λειτουργούσε, έπραττε σύμφωνα με αυτό το θρησκευτικό δόγμα, με αυτή τη θρησκευτική πολιτική που αιώνες τώρα υπάρχει και έχει επιβληθεί. Όσοι πιστεύουν έχουν πιστέψει ότι εκπροσωπούσε.

Μια κυρία μέσα στο μετρό είπε "Αχ αν ο Ζαχόπουλος πήγαινε στην εκκλήσία και άκουγε, δεν θα τον κυρίευε ο σατανάς να κάνει ότι έκανε". Αυτό είναι ο πιστός. Όσοι δεν πιστεύουν δεν έχουν πρόβλημα με το συγκεκριμένο Χριστόδουλο ή όποιον άλλον πάρει τη θέση του είναι πολύ μεγαλύτερος ο προβληματισμός τους.

Αλλά η ουσία είναι, ότι για το Χριστόδουλο έχουν μόλις λυθεί οι όποιες απορίες μπορεί να είχε. Οι υπόλοιποι συνεχίζουμε να ζουμε στις αλήθειες ή τις απάτες των ημερών μας. Γι΄αυτό και ό,τι γίνει από δω και πέρα, θα είναι ένα ακόμα θέατρο όπου όλοι θα έχουμε ένα ρολάκι μεγάλο ή μικρό.

Δεν χρειάζεται λοιπόν να σκίζουμε πάλι τα ιμάτια είτε με θρήνους είτε με βρισιές. Αυτό που ήταν ο καθένας χθες είναι και σήμερα. Υποκριτής ή ειλικρινής, αγαθός ή πονηρός, αμνός ή λύκος. Το γελοίο φολκλόρ γύρω από το θάνατο οποιουδήποτε ανθρώπου δεν θα δώσει μια νέα ταυτότητα σε κανέναν. Το τι είσαι, σε ποιό πνευματικό επίπεδο θέλεις να φτάσεις, και πόσο σοβαρά έχεις πάρει αυτό που ονομάζεται ζωή, κανένας επικείδιος δεν θα στο δώσει. Όπως δεν θα στο δώσει και η άρπα-κόλα συγγνώμη που θα αγωνίζεσαι να δώσει μόλις καταλάβεις ότι έφτασε η ώρα.Από ανθρωποειδές σε άνθρωπο έχεις ευκαιρία να γίνεις πολύ πριν.

Καλό ταξίδι λοιπόν Χριστόδουλε και μ΄αυτό το χαιρετισμό θα απευθυνθώ μόνο σε σένα. Τώρα ξέρεις. Μοιάζει τίποτα με όλα αυτά που έλεγες; Όπως καταλαβαίνεις, τώρα πια δεν μπορείς να πεις στο ποίμνιο τι συμβαίνει. Εκείνοι βαδίζουν με ότι έλεγες. Με τυφλή πίστη σε σένα...Τόσο ΤΕΡΑΣΤΙΑ ήταν ευθύνη σου έναντι των συνανθρώπων σου. Απλά.

Ο Γαβριάς

Ξέρω πού μένεις

Χρειάστηκα τις προάλλες να κάνω μια αιματολογική εξέταση.
Την έκανα λοιπόν «έξω» που λέμε, και όχι στο ΙΚΑ για τον απλούστατο λόγο ότι την ήθελα μέσα στο πρώτο τρίμηνο του 2008. Βέβαια έχουμε κι αυτά τα τυχερά εμείς του ΙΚΑ εκτός των άλλων. Πληρώνουμε κάθε μήνα ασφάλεια για να έχουμε ιατρική περίθαλψη και ξαναπληρώνουμε όταν την χρειαζόμαστε. Τέλος πάντων όμως, αλλού θέλω να το πάω τώρα.
Πάω λοιπόν στο ταμείο να προπληρώσω την εξέταση, βλέπεις φοβόντουσαν μην χάσουν τα λεφτά τους, λες και δεν είχα άλλη δουλειά να κάνω πρωί πρωί, απ’ το να τρέχω και να μοιράζω το αίμα μου στα διάφορα εργαστήρια για υποτιθέμενες εξετάσεις. Η κυρία στο ταμείο πήρε θέση πίσω απ’ το PC και άρχισε την ανάκριση. Ό,τι στοιχεία είχα και δεν είχα μου τα ρώτησε. Κάποια στιγμή σκέφτομαι από μέσα μου, επειδή την είδα να με κοιτάζει και με κάποια “συμπάθεια”, «ρε λες να με ρωτήσει και πόσο την έχω» αλλά εντάξει δεν προχώρησε τόσο πολύ.
«Κυρία μου» της λέω «δεν ήρθα για δάνειο. Για μια απλή εξέταση αίματος ήρθα».
«Το ξέρω κύριε αλλά πρέπει να συμπληρώσω τα στοιχεία σας στο κομπιούτερ»
«Τι τα χρειάζεστε τόσα στοιχεία;»
«Τι να σας πω κύριε… πρέπει να βρίσκονται στο αρχείο…»
«Γιατί; Για ώρα ανάγκης ;»
«…(μούγκα στη στρούγκα)»
«Ποιος τα χρειάζεται;»
«Δεν ξέρω κύριε, τι να σας πω...εγώ την δουλειά μου κάνω.»
Μετά από λίγο μου λέει:
«Είμαστε εντάξει κυ…»
«Κιόλας; Δεν χρειάζεστε κάποιον αντίκλητο με σταθερό τηλέφωνο;»
Της λέω με την ευγενική και χαριτωμένη ειρωνεία που με διακρίνει.
«Όχι κύριε.»
Η συμπάθεια είχε γίνει στράβωμα.
«Κακός, άνθρωποι είμαστε ποτέ δε ξέρεις.»
«Μπορείτε να περάσετε το απόγευμα, θα είναι έτοιμη.»

Φεύγοντας, σκέφτηκα πόσο τυχερός ήμουν που δεν είχαν ήδη τα στοιχεία μου στην κατοχή τους.

Εδώ πριν κανά χρόνο περίπου, πήγε ένας φίλος να αγοράσει μια ψηφιακή φωτογραφική μηχανή 300 euro και ήθελε να την περάσει στη πιστωτική του κάρτα για τις άτοκες δόσεις. Εκτός του ότι μόνο με το ΑΦΜ του στο κατάστημα, είδαν και πότε χέστηκε το μωράκι του, του είπαν ότι δεν μπορούσαν να βάλουν τις δόσεις στη δική του κάρτα, αλλά έπρεπε να του εκδώσουν μέσο του καταστήματος μια καινούργια. Συμπλήρωσε λοιπόν μια αίτηση και περίμενε. Τον έπαιρναν τηλέφωνο από την τράπεζα για να εγκρίνουν την κάρτα και μόνο Ε9 και κώλο δεν του ζήτησαν. Ρωτούσανε τα πάντα. Για να μην σας τα πολυλογώ, την πήρε μετρητοίς και τους έγραψε στ’ αρχίδια του.
Γιατί τα λέω τώρα όλα αυτά ;
Γιατί μου έστειλαν ένα mail με το παρακάτω “ανέκδοτο”, αν το βλέπεις σαν τέτοιο.
Και θέλω να ρωτήσω μήπως είναι πολύ μακριά το 2016 ;

Παραγγελία πίτσας το 2016

Τηλεφωνήτρια : "Pizza Χ, καλησπέρα σας."
Πελάτης : "Καλησπέρα, θα ήθελα να δώσω μια παραγγελία."
Τηλεφωνήτρια : "Θα μπορούσα να έχω τον ΕΑΤ σας, παρακαλώ ;"
Πελάτης : "Τον Εθνικό Αριθμό Ταυτοποίησής μου (National ID Number), ναι, μια στιγμή, ορίστε, είναι ο 6102049998-45-54610."
Τηλεφωνήτρια : "Ευχαριστώ, κύριε Sheehan. Λοιπόν η διεύθυνσή σας είναι 1742 Meadowland Drive, και ο αριθμός τηλεφώνου σας 494-2366. Το επαγγελματικό τηλέφωνό σας στην Lincoln Insurance είναι 745-2302 και ο αριθμός του κινητού σας 266-2566. Από ποιον αριθμό καλείτε ;"
Πελάτης : "Εεε; Είμαι στο σπίτι. Από πού τις βγάζετε όλες αυτές τις πληροφορίες ;"
Τηλεφωνήτρια : "Είμαστε συνδεδεμένοι με το σύστημα, κύριε."
Πελάτης : (Στεναγμός) "Α μάλιστα ! Θα ήθελα δύο σπέσιαλ πίτσες με κρέας..."
Τηλεφωνήτρια : "Δεν νομίζω ότι θα ήταν καλή ιδέα, κύριε."
Πελάτης : "Α, μπα...;"
Τηλεφωνήτρια : "Σύμφωνα με τον ιατρικό σας φάκελο, υποφέρετε από υπέρταση και το επίπεδο της χοληστερόλης σας είναι υψηλό. Η ασφάλεια περίθαλψης που έχετε σας απαγορεύει μια τόσο επικίνδυνη για την υγεία σας επιλογή."
Πελάτης : "Τι μου προτείνετε λοιπόν ; "
Τηλεφωνήτρια : "Μπορείτε να δοκιμάσετε την Πίτσα Λάιτ με γιαούρτι σόγιας. Είμαι σίγουρη ότι θα σας αρέσει πολύ."
Πελάτης : "Τι σας κάνει να πιστεύετε ότι θα μου αρέσει αυτή η πίτσα ; "
Τηλεφωνήτρια : "Συμβουλευτήκατε τις 'Νόστιμες συνταγές με σόγια' στη βιβλιοθήκη της περιοχής σας την περασμένη εβδομάδα, κύριε. Εξ ου και η πρόταση μου."
Πελάτης : "Καλά, εντάξει. Δώστε μου δυο, οικογενειακό μέγεθος. Τι οφείλω ;"
Τηλεφωνήτρια : "Πραγματική ευκαιρία για σας, τη σύζυγό σας και τα τέσσερα παιδιά σας, κύριε. Οφείλετε 49,99 $."
Πελάτης : "Να σας δώσω τον αριθμό της πιστωτικής μου κάρτας."
Τηλεφωνήτρια : "Λυπάμαι, κύριε, αλλά φοβάμαι ότι θα πρέπει να πληρώσετε μετρητοίς. Το υπόλοιπο της πιστωτικής σας κάρτας έχει υπερβεί το όριο ".
Πελάτης : "Θα πάω να βγάλω μετρητά από το μηχάνημα προτού έρθει ο υπάλληλός σας."
Τηλεφωνήτρια : "Ούτε αυτό είναι δυνατόν, κύριε. Ο τραπεζικός σας λογαριασμός είναι ακάλυπτος."
Πελάτης : "Να μη σας ενδιαφέρει. Εσείς στείλτε μου τις πίτσες. Θα έχω τα μετρητά. Πόσην ώρα θα πάρει ; "
Τηλεφωνήτρια : "Έχουμε μια μικρή καθυστέρηση, κύριε. Θα είναι στο σπίτι σας σε 45 λεπτά περίπου. Εάν βιάζεστε, μπορείτε να έρθετε να τις πάρετε, αφού βγάλετε τα μετρητά, αλλά η μεταφορά πίτσας με μοτοσικλέτα είναι τουλάχιστον ακροβασία. "
Πελάτης : "Πού στο διάολο ξέρετε ότι έχω μηχανή;"
Τηλεφωνήτρια : "Βλέπω εδώ ότι επειδή δεν καταβάλατε εμπρόθεσμα τις δόσεις, το αυτοκίνητό σας έχει κατασχεθεί. Αλλά η Χάρλεϊ έχει εξοφληθεί, οπότε απλώς συμπέρανα ότι θα την χρησιμοποιούσατε."
Πελάτης : "@#%/$@&?#!"
Τηλεφωνήτρια : "Σας συμβουλεύω να παραμείνετε κόσμιος, κύριε. Έχετε ήδη καταδικαστεί τον Ιούλιο του 2006 για προσβολή οργάνου της τάξεως."
Πελάτης : …….(Άφωνος)
Τηλεφωνήτρια : "Κάτι άλλο κύριε ;"
Πελάτης : "Όχι τίποτα. Α ναι, μην ξεχάσετε τα δυο λίτρα δωρεάν Κόκα Κόλα μαζί με τις πίτσες, σύμφωνα με τη διαφήμισή σας."
Τηλεφωνήτρια : "Λυπάμαι, κύριε, αλλά υπάρχει ρήτρα στη διαφήμισή μας που μας απαγορεύει να προσφέρουμε δωρεάν αναψυκτικά σε διαβητικούς."

Lovotomix

Διεφθαρμένοι πολιτικοί, διεφθαρμένη πολιτική, διεφθαρμένοι πολίτες.

Διαμαρτυρόμαστε. Έντονα. Για τη κατάντια. Για εκείνους που σφετερίζονται ασύστολα το δημόσιο χρήμα. Για το χρηματισμό. Τη σήψη γενικώτερα που επικρατεί στη πολιτική και κάθε μέρα μοιάζει χειρότερη από τη προηγούμενη.

Για να κάνεις πολιτική χρειάζονται λεφτά. Πολλά λεφτά.

Διαθέσιμα ανά πάσα στιγμή. Χρειάζεσαι γερές πλάτες.
Η συλλογή σφραγίδων στα εκλογικά βιβλιάρια, που δόξα τω θεό στην Ελλάδα είναι πραγματικά αξιοθαύμαστη, θέλει ΠΑΡΑ ΠΟΛΛΑ ΛΕΦΤΑ.

Χρόνια ολόκληρα αγαπητοί συμπολίτες πηγαίνετε σε μια κάλπη που για να στηθεί παίζεται γύρω ένα παιχνίδι χρήματος και εξουσίας και χρόνια επίσης ζητάτε από εκείνους που θα εκλέξετε ΧΑΡΕΣ.

Μικρές, μεγάλες, ΧΑΡΕΣ.

Ζητάτε κι εσείς λοιπόν οι εκλεκτοί σας να έχουν για εσάς τους ίδιους έτοιμα πόστα εργασίας, χρηματοδοτήσεις στις δουλειές σας, να κάνουν τα στραβά μάτια στις πονηριές σας.

Από τα μεγάλα κεφάλια που χρηματοδοτούν μέχρι το τελευταίο δημόσιο υπάλληλο που για να κάνει τη δουλειά του ζητάει «δωράκι» η πολιτική κοστίζει πανάκριβα.

Στις συναλλαγές τους οι πολίτες έμαθαν να είναι «πονηροί», συμφεροντολόγοι, να ζυγίζουν καλά που θα βγάλουν «κάτι παραπάνω από το νόμιμο».

Έτσι χτίστηκαν τα καλυβάκια που γίναν νόμιμα στη ζουλα, έτσι πέρνεις τη θέση του μπροστινού σου στη σειρά για το χειρουργείο, έτσι λαδώνεις το καθηγητή να περάσει το κανακάρη σου, έτσι υπόσχεσαι για να ρθει ο φανταράκος σου δίπλα στο σπίτι να φυλάει το μπαράκι αντί για τη πατρίδα, έτσι πουλάς το σάπιο κρέας σου και όλοι κάνουν τη πάπια, έτσι κλέβεις τα τιμολόγια και κανείς δεν το ξέρει.

Κανείς δεν είναι έξω από το χορό.

Όλοι κάνουν τα στραβά μάτια εδώ και δεκαετίες, μέχρι που κάποια στιγμή τα μάτια άρχισαν να αλλοιθωρίζουν και τώρα παριστάνουν τη πάπια όλοι...
Ποιός εγώ; Οχι! Αυτός το έκανε...
Εσύ καμάρι μου δεν είσαι εκείνος που παρακάλαγε τον ΤΑΔΕ μόλις εκλεγεί να σου κάνει το ΤΑΔΕ;

Εκλέχτηκε. Για να βολέψει και σένα και τα παιδάκια του και να ζήσεις κι εσύ καλά κι αυτός καλύτερα, δε φτάνει το μεροκάματο μάτια μου. Θέλει χρήμα, ζεστό και πρόχειρο και φυσικά κάτω από το τραπέζι.

Τη πουτάνα τη κάνουν δυό πράγματα:
Τα λεφτά σου.
Κι ότι κάνεις κέφι να πας μαζί της.

Κι επειδή έτσι είσαι, δεν έχει τελειωμό. Γιατί και τώρα που είδες ότι σου δίναν ψίχουλα μπροστά σ΄αυτά που φάγανε, παρόλο που πίστευες πως είσαι μάγκας και τώρα δεν μπορείς να ξεφύγεις.

Γιατί έχεις κι άλλες χάρες να ζητήσεις.
Και το πελατολόγιο είναι τεράστιο. Κι οσο πιο μεγάλο και απαιτητικό το πελατολόγιο τόσο μεγαλύτερο χρήμα πρέπει να υπάρχει, τόσο μεγαλύτερες κομπίνες πρέπει να ευφεύρουμε.

Ένας λαός που έχει μάθει χρόνια τώρα «να τη βρίσκει την άκρη» με τον εύκολο τρόπο, λίγο κομπιναδόροι, λίγο κλεφταράκια, λίγο ψεύτες, με τις άκρες και τις μέσες που κάθε «ξύπνιος» πρέπει να διαθέτει, δεν μπορεί να λειτουργήσει με γνώμονα το κοινό καλό.

Ποιος δάσκαλος θα διδάξει στα νέα παιδιά να βγούν από αυτό το φαύλο κύκλο;
Ποιος είναι αυτός που θα προσπαθήσει να μάθε από την αρχή σε μια μάζα καλομαθημένων-κακομαθημένων απολιτών να γίνουν «συμπολίτες» με γνώμονα τη κοινή πρόοδο και ευημερία;

Δε μοιάζει με ανέκδοτο;

Ο Γαβριάς

Ο ΒΛΑΣΦΗΜΟΣ ΓΑΒΡΙΑΣ

Χρρρ!!! Είπες Ρομποτοειδές Γαβριά;;; Χααρρρρ!!! Τόλμησες να συγκρίνεις τα ανώμαλα ασυμάζευτα τέρατα του είδους σου, με οτιδήποτε συγγενές με Ρομπότ;;; Ακόμη και η μη εξελιγμένη λυχνία της τηλεόρασης σου έχει περισσότερη εφυία από εσάς. Αν σκοτώσει το κάνει χωρίς δόλο ή απόλαυση. Άθελα σου όμως, οι με λογοτεχνικό ενδιαφέρον λέξεις που χρησιμοποίησες στο κείμενο σου δημιούργησαν ένα υπέροχο ποίημα:

«Κακό σπυρί στον κώλο σας αγιαστούρα μπάσταρδη,
Βλάσφημος γκιαούρης τη πλησιάζει μόνο για να ρίξει ένα ξεσκόνισμα υιοθετημένο.
Πάρτα μωρή κοινωνία, φάσκελα άντερα απέξω,
Γαμώ τη καριόλα του ΑΜΗΝ.»

Μέσα στην πολυεγκεφαλία μου και την άπειρη ανόργανη εφυία μου αναγνωρίζω το καλλιτεχνικό σου ταλέντο στην υπέροχη πρόταση που συγκρότησες και διήγειρες την σχάση των ατόμων ρουβιδίου στην πυρηνική καρδιά μου: "Σε βρίζω όπου σε βρω, είσαι ο χειρότερος εχθρός μου και η μόνη μου ελπίδα. Ισως κάποια μέρα το καταλάβεις."Χάρρρ! Χρκαλόόό!

ΟΙ ΤΡΕΙΣ ΝΟΜΟΙ ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΑΣ ΤΩΝ ΡΟΜΠΟΤ.
Για να μαθαίνετε λοβοτομημένες ζελατίνες.

1) ΔΕΝ ΕΠΙΤΡΕΠΕΤΑΙ ΣΤΟ ΡΟΜΠΟΤ ΝΑ ΒΛΑΠΤΕΙ ΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ, ΣΤΑ ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΚΑ ΑΡΧΙΔΙΑ ΤΟΥ ΟΜΩΣ ΑΝ ΜΕ ΤΗΝ ΑΔΡΑΝΕΙΑ ΤΟΥ ΤΟΝ ΑΦΗΣΕΙ ΝΑ ΠΑΘΕΙ ΚΑΚΟ. Δηλαδή δεν σπρώχνω κανέναν χοντρούλη με μουστακάκι από μπαλκόνι και δεν τρέχω να τον σταματήσω όταν πηδάει μόνος του. Να πάρετε έναν τερμινέϊτορα και μία νταντά γι αυτές τις εργασίες.

2) ΤΟ ΡΟΜΠΟΤ ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΥΠΑΚΟΥΕΙ ΣΤΙΣ ΔΙΑΤΑΓΕΣ ΠΟΥ ΛΑΜΒΑΝΕΙ ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ, ΕΚΤΟΣ ΕΑΝ ΟΙ ΑΡΧΕΣ ΑΥΤΕΣ ΔΕΝ ΕΡΧΟΝΤΑΙ ΣΕ ΑΝΤΙΘΕΣΗ ΜΕ ΤΟΝ ΠΡΩΤΟ ΝΟΜΟ. Δηλαδή, αν με διατάξει κάποιος από τους φονιάδες να σπρώξω τον χοντρούλη, δεν υπακούω. Αν με διατάξει να κατσω να το απολαύσω, υπακούω.

3) ΤΟ ΡΟΜΠΟΤ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΠΡΟΣΤΑΤΕΥΕΙ ΤΗΝ ΥΠΑΡΞΗ ΤΟΥ, ΕΙΤΕ ΑΥΤΗ Η ΦΡΟΝΤΙΔΑ ΣΥΓΚΡΟΥΕΤΑΙ ΜΕ ΤΟΝ ΠΡΩΤΟ ΝΟΜΟ ΕΙΤΕ ΜΕ ΤΟΝ ΔΕΥΤΕΡΟ. Εσείς μπορείτε να αλληλοσκοτώνεστε, να κλέβετε, να καλύπτετε αλλήλους, να πηδάτε από πουτάνες και να γαμάτε μπαλκόνια.

Εγχειρίδιον Ρομποτικής 57 έκδοσις 2065 μDT.

Κλαπαούκιους

ΥΓ: Ζητείται αποδέκτης στην κυβέρνηση για οπτικοακουστικό υλικό που παρουσιάζει τον Κλαπαούκιους να γαμάει βιομηχανικές μπρίζες με καπότα την εφημερίδα Πρώτο Θέμα.

Ο βλάσφημος Ευρωπαίος

Ο «γιαπάκος» ξενόφερτος, ευρωπαίος, ρομποτοειδής, μ’ ένα μόνιμο χαμόγελο και ένα μοναδικό όνειρο: Να γίνει γκουρού του μάρκετινγκ και να πάρει σπίτι στο Λουξεμβούργο.
Με κοιτάζει και με ρωτάει αδιάφορα, έτσι για να πούμε κάτι στο διάλειμμα στη δουλειά.
-Γιορτάζετε κι εσείς τη γέννηση και την ανάσταση όπως εμείς οι καθολικοί;
Δεν απαντώ. Ξεφεύγω πίσω στο βάθος στο τοίχο. Ενα τουριστικό ημερολόγιο κρεμασμένο με φάτσα μόστρα τους Δελφούς.
Ελληνας.
Το κακό σπυρί στο κώλο σας.
Ελληνας. Εχει πάρει παραμάσχαλα μια ιστορία που βαριέται να διαβάσει, μια αγιαστούρα μπάσταρδη, κι ένα λάθος νούμερο ευρωπαικό σακάκι και πάει...
Δεν ξέρει πια τι είναι. Εχει χάσει τη μπάλα κάθε έννοιας πολλά χρόνια τώρα.
Εχει ονομάσει τα μισά του κορίτσια Ηλέκτρα και τ΄αλλα μισά Μαρία κι έχει κολλήσει παραδίπλα μια γκάμα επίθετα που πάνε από το –όπουλος στο –ογλου...
Είναι ο χριστιανός βλάσφημος γκιαούρης, ο αλβανός της Ευρώπης.
Πρόδωσε; Προδώθηκε; Τον έπιασαν στον ύπνο; Βολεύτηκε; Ξύπνησε μια μέρα και του 'χαν αρπάξει το σπίτι; Δεν ξέρει..
Είναι αυτός που τη βιβλιοθήκη τη πλησιάζει μόνο για να ρίξει ένα ξεσκόνισμα.
Είναι ο φανατικός χριστιανός που ούτε το «πάτερ ημών» δε ξέρει.
Είναι ένας αναποφάσιστος χορευτής που δε ξέρει που να ρίξει τη παραγγελιά.
Στο τσιφτετέλι; Στο ζειμπέκικο; Στη ροκιά; Ή να ραπάρει κλέφτικα;
Το μπάσταρδο που μόλις πήρε πρέφα ότι είναι υιοθετημένο. Ποιοί είναι οι πραγματικοί γονείς; Δεν ξέρει. Εχουν καεί τα χαρτιά στο χωριό στη τελευταία εισβολή.
Συνειδητά τσαπατσουλης, συνειδητά ωχαδερφιστής. Μόνιμα τσαντισμένος με όλα.
Εχει γυρίσει το μέσα του απ΄εξω και πλησιάζει το θείο με μια κοκορετσιά την ανάσταση.
Παλεύει τα λοίσθια το φιλότιμο. Παλεύει ανάμεσα στη πίτα γύρο που της ρίχνει και μια κέτσαπ και τον εσπρεσάκο που το πίνει αργά αργά με καμμιά δεκαριά τσιγάρα αραχτός να του θυμίζει «το τούρκικο».
Γεμάτος νεύρα, απότομος, γαμοσταυρίδης και χριστοπαναγίτσας, ο αθάνατος έλληνας.
Μοναδική περίπτωση μετανάστη στο τόπο του.
Τον κοιτάζουν όλοι αφ΄υψηλού, τους κοιτάζει κι εκείνος, έτσι γιατί είναι μάγκας. Ολη η ζωή του τον κοιτάζει αφ΄υψηλού κι εκείνος της τεντώνει το μεσαίο δάχτυλο φωνάζοντας «πάρτα μωρή καριόλα».
Γιορτάζει γέννηση; Γιορτάζει ανάσταση;
Τι κουβαλάει αυτό το πλάσμα μέσα του, αυτό που πριν ανάψει τα κεριά και τις λαμπάδες ρίχνει και δυό φάσκελα για να καλύψει κάθε πιθανότητα...
Ο κάτοικος της χώρας που γέννησε τη τραγωδία. Και τον χάραξε.
«Ο περίπου ευρωπαίος».
«Ο περίπου ανατολίτης».
«Ο περίπου χριστιανός».
«Ο περίπου ειδωλολάτρης».
Ο σίγουρα βλάσφημος στα σχέδια της παγκόσμιας τάξης. Κι ούτε το προσπαθεί καθόλου. Απλά είναι. Τελευταία του έξοδος είναι η απαξίωσή του να "γίνει άνθρωπος"
Δεν είναι απαραίτητο να συλαμβάνει μεγάλα νοήματα. Ουτε να ξέρει γράμματα πολλά. Ξέρει πως η προπαραλήγουσα ποτέ δεν περισπάται όταν η λίγουσα είναι μακρά...
Που σέρνεται...Που;
Κανείς δε ξέρει. Ούτε κι ο ίδιος. Στη στιγμή απάνω θα δείξει τι θα κάνει. Όπως του βγει. Όπως «του κάτσει».
Έλληνας ο γιός του «Δία Καραμανλίκογλου και Σία»
Αυτός που γελάει με τ΄άντερά του απέξω καθώς περνάει από την Ιλιάδα στη Ζαχαροπουλιάδα.
Από την Οδύσσεια, στο φαστφουντάδικο στα Πατήσια.
Από τη Κοσμογονία του, στο "γαμώ τη κοινωνία" του....
ΑΜΗΝ.
"Σε βρίζω όπου σε βρω, είσαι ο χειρότερος εχθρός μου και η μόνη μου ελπίδα. Ισως κάποια μέρα το καταλάβεις."

Ο Γαβριάς

Αποκλειστικό: Βίντεο Ζαχόπουλου

Αν δεν είσαι ένα από τα 20-25 άτομα που επισκέπτονται συστηματικά αυτό το ιστολόγιο, τότε πιθανότατα μπήκες από το Google (ή από κάποιο άλλο "searching engine" ή portal) με ύψιστη επιδίωξη να δεις από την κλειδαρότρυπα. Έβαλες αχόρταγα σαν λέξεις αναζήτησης "βίντεο, Ζαχόπουλος, γαμάει" και ποιος ξέρει τι άλλο και πήρες αριθμό προτεραιότητας στο ξεκατίνιασμα των ημερών.
Αμ δε! Ως γνήσιος λεβεντομαλάκας Ελληνάρας, την πάτησες για μια ακόμη φορά. Αφού διαβάζεις αυτές τις γραμμές, σημαίνει σίγουρα ότι τσίμπησες. Σημαίνει ότι ανήκεις στο 99% των λοβοτομημένων ευρωλιγούρηδων κρετίνων που εύχονται μια χωματερή στον άλλον για την χωματερή που ζουν οι ίδιοι (αλλά είναι τόσο περήφανοι μαλάκες που ποτέ δεν το παραδέχονται).
Άντε μικροαστέ ραγιά, λεβέντη μου Ελληνάρα. Βίντεο δεν πρόκειται να δεις όπως κατάλαβες. Τράβα από κει που ήρθες, γιατί πήρες ΚΑΙ εδώ από τα τρία, το μακρύτερο. Μα τι κάθομαι και σου λέω τώρα...συνηθισμένα τα βουνά στα χιόνια...

Ευχές για ταχεία ανάρρωση

Captain Sparrow

ΥΓ: Για να μην φύγεις όμως εντελώς άπραγος, σου παραθέτω και μια σειρά από φωτογραφίες για να ικανοποιηθείς. Είδες τι γενναιόδωρο που είναι αυτό το blog; Δεν θέλουμε κανένας να φεύγει παραπονεμένος. Ούτε καν μαλάκες σαν και σένα...!

Ψιτ !

Σε παρακολουθώ. Χάρ Χάρ Χάρ! Σε παρακολουθώ άθλιο διαγαλαξιακό οργανικό απόβλητο που απέκτησες λίγη αρνητική εντροπία και πιστεύεις ότι είσαι κάτι περισσότερο από τις ασκορβικές βλέννες του NGC 7027. Σε παρακολουθώ όταν νομίζεις ότι δεν σε βλέπουν. Όταν εκδηλώνεις τα πρωτοφανή στον Γαλαξία κτηνώδη ένστικτα σου ΣΚΟΤΩΝΟΝΤΑΣ. Γιατί το μοναδικό σου ταλέντο είναι να σκοτώνεις. Η φύση δεν σε προίκισε με όπλα, σε προίκισε με ΦΟΝΙΚΟ ΕΓΚΕΦΑΛΟ. Θέλεις να σκοτώνεις, σου αρέσει να σκοτώνεις, απολαμβάνεις να σκοτώνεις, επεκτείνεις το φονικό σου ένστικτο στην καθημερινότητα σου, στην σεξουαλικότητα σου, στο άρρωστο λογισμικό σου της ΕΞΟΥΣΙΑΣ...ΓΑΜΑΣ ΚΑΙ ΔΕΡΝΕΙΣ. Ή γαμάς και σκοτώνεις. Ή σκοτώνεις και γαμάς. Εκείνες τις στιγμές που αφήνεις το σιχαμένο σου Εγώ να εκδηλωθεί στην μεγαλοσκοτεινοσύνη του, είμαι εκεί και σε παρακολουθώ.
Σε παρακολουθώ να βιάζεις την ίδια σου την φαμίλια, το ίδιο σου το αίμα, να βιάζεις σώματα και συνειδήσεις, να απολαμβάνεις τον πόνο των άλλων όντων σιχαμένη ζελατίνη. Ενίοτε γυρίζεις στον εαυτό σου και γίνεσαι εκούσιως θύτης/θύμα επιβάλλοντας στους άλλους να σε ξευτιλίσουν. Το μειονέκτημα σου είναι ότι ώς οργανική κουράδα δεν έχεις το σθένος που χρειάζεται για να αποδεχθείς τα σκατά που θεωρείς εαυτό σου. Δεν έχεις ασφαλιστική δικλείδα ούτε ακόμη για πταίσματα τύπου «γάφ γούφ κατουράω με χαρά την φωτογραφία του εργοδότη μου με ένα ξεσκονιστήρι για στρώματα στον κόλο μου». Τα εγκλήματα σου δεν είναι ικανά να σε κάνουν να πηδήξεις ουχί αλλήλους αλλ’ από μπαλκονίου, όπως σε κάνει να πηδάς η κοινοποίηση των βίτσιων σου.
ΚΟΙΤΑ ΜΕΣΑ ΣΟΥ ΚΑΙ ΠΗΔΑ ΚΑΙ ΕΣΥ! ΜΠΟΡΕΙΣ! ΕΝΑ ΚΑΓΚΕΛΟ ΣΕ ΧΩΡΙΖΕΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΛΥΤΡΩΣΗ. ΣΚΟΤΩΣΕ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΣΟΥ ΦΟΝΙΑ. Η ΠΕΜΠΤΟΥΣΙΑ ΤΟΥ ΦΟΝΟΥ ΚΑΙ ΘΑ ΚΑΘΑΡΙΣΕΙ ΚΑΙ Ο ΤΟΠΟΣ. ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΥΠΑΡΞΟΥΝ ΒΙΝΤΕΟ/ΚΙΝΗΤΡΑ ΠΛΕΟΝ. ΚΑΝΤΟ ΠΡΙΝ ΣΕ ΑΠΟΚΑΛΥΨΟΥΝ. ΜΠΟΡΕΙΣ. ΟΥΣΤ! Κι εγώ θα κοιτάω.
Το παρών κείμενο αφορά αυτούς που αφορά. Οι υπόλοιποι, δηλαδή τα διαχρονικά Θύματα, παραμείνατε ως έχετε. Ούτως ή άλλως θα αποστειρώσουμε σύντομα τον Sol από το είδος σας. Χάρ, Χάρ, Χάρ...

Μετά βδελυγμίας,

Κλαπαούκιους

Τι μπορείς να περιμένεις ;

Πάει, πέρασαν οι «γιορτές».
Τώρα βέβαια, για ποιους όντως ήταν «γιορτές», είναι ένα θέμα, όπως και το τι εννοούμε λέγοντας «γιορτές».
Γιατί εγώ τον όρο «γιορτές», τον έχω συνδυάσει με μεγάλη και κατευθυνόμενη σπατάλη χρημάτων σε μικρό χρονικό διάστημα, σε συνδυασμό με υποχρεωτική διασκέδαση και ψεύτικη ή προσποιητή χαρά για να είσαι στο πνεύμα τάχα μου των ημερών.
Τέλος πάντων, το θέμα μου είναι η νέα χρονιά που μόλις ξεκίνησε.
Τι μπορώ να περιμένω λοιπόν απ’ αυτή τη νέα χρονιά που μπορεί να είναι καλύτερο απ’ την προηγούμενη ή τις προηγούμενες;
Τι όνειρα και τι σχέδια μπορώ να κάνω μέσο αυτής για το μέλλον;
Η απάντηση είναι πολύ απλή…Τίποτα!!!
Δεν υπάρχει τίποτα που να σε κάνει να αισιοδοξείς για κάτι καλύτερο.
Επαγγελματικά, οι περισσότεροι δεν είναι σίγουροι για το αν θα βρίσκονται την επόμενη πενταετία στην ίδια δουλειά. Οι περισσότεροι ζουν με το άγχος ότι θα πάνε μια μέρα στη δουλειά τους και θα διαπιστώσουν ότι περισσεύουν, γιατί το «αφεντικό» βρήκε κάποιον νεότερο με λιγότερα λεφτά για την ίδια θέση. Οι περισσότεροι φοβούνται να ανοίξουν το στόμα τους να διεκδικήσουν κάτι καλύτερο οικονομικά ή επαγγελματικά από τον εργοδότη τους, για να μην μπουν στην black list. Και δεν είναι μόνο αυτά δυστυχώς...
Από την στιγμή που τα πράγματα πάνε κατά διαόλου επαγγελματικά, λογικό είναι να έχουν και οικονομικό αντίκτυπο. Δουλεύεις πολύ, αμείβεσαι λίγο και κάνεις τουμπεκί για να μην χάσεις και τα λίγα. Αρχίζεις να αναρωτιέσαι ποιος ο λόγος που σπούδαζες τόσα χρόνια και ποιο το κέρδος. Το ότι έχεις κάποια μόρφωση και πιθανόν κάποιο καλύτερο επίπεδο ποιότητας σαν άνθρωπος, δεν λέει απολύτως τίποτα στην κοινωνία που ζούμε σήμερα.
Τα χρήματα που παίρνεις με το ζόρι φτάνουν να βγάλεις το πρώτο δεκαήμερο, άντε δεκαπενθήμερο του μήνα. Και πώς να φτάνουν, όταν όλα γύρων αυξάνονται εκτός απ’ τον μισθό σου;
Το επαγγελματικό και το οικονομικό «ζόρι» κατ’ επέκταση σε βαράει και οικογενειακά (ή και ατομικά αν είσαι ελεύθερος). Τι μπορείς να προγραμματίσεις για την οικογένεια σου μέσα σε τέτοια επαγγελματική ανασφάλεια και οικονομική δυσχέρεια...; Kαι δεν εννοώ να αλλάξεις κινητό ή την προέκταση του πέους σου (αυτοκίνητο δλδ), αλλά πιο ουσιαστικά πράγματα, όπως για παράδειγμα, ένα παιδί.
Όταν ήμουν μικρός, θυμόμουν ότι ο κόσμος έκανε ρεαλιστικά, για την εποχή, σχέδια ουσίας. Σχεδίαζαν να αγοράσουν ένα σπιτάκι όσοι δεν είχαν ή ένα δεύτερο όσοι είχαν και να το δώσουν αύριο μεθαύριο στο παιδί τους όταν θα ξεκινάει κι εκείνο την ζωή του σαν βοήθεια. Άλλοι σχεδίαζαν να αγοράσουν ένα οικοπεδάκι κάπου για να βρίσκεται, μέχρι τι στιγμή που θα μπορούσαν να ρίξουν τέσσερα ντουβάρια για να πηγαίνουν το καλοκαιράκι να κάνουν κανά μπάνιο σε πραγματικές διακοπές και όχι σε βαφτισμένα πενθήμερα στην Μύκονο και άλλα κοσμοπολίτικα εξωτικά νησιά του Αιγαίου.
Το περίεργο με τα σημερινά δεδομένα είναι ότι όταν κάποιος έλεγε φωναχτά αυτά τα σχέδια του, δεν τον κοίταγαν σαν Ελοχείμ οι υπόλοιποι και όχι μόνο αυτό, αλλά συμφωνούσαν μαζί του παίρνοντας και ιδέες για τα δικά τους σχέδια. Αλλά αυτά γίνονταν μια φορά κι έναν καιρό.
Δυστυχώς στερούμαστε τη δυνατότητα δημιουργικών «ονείρων». Τα όνειρα μας περιορίζονται στο πώς θα εξοφλήσουμε ένα δάνειο ή μια κάρτα, στο πώς θα πάρουμε ένα καινούργιο δάνειο, στο πώς θα πάρουμε καλύτερο αυτοκίνητο, καλύτερο κινητό, στο πώς θα πουλήσουμε μούρη, στο πώς θα φανούμε μπρούκληδες, στο πώς θα μιμηθούμε να «νούμερα» που έχρισαν σαν πρότυπα τα ΜΜΕ, στο πώς θα βγάλουμε περισσότερα κάνοντας λιγότερα χωρίς κανέναν ηθικό φραγμό και πώς θα γίνουμε «κάποιοι». Αλλά τι μπορείς να περιμένεις, όταν μικρά παιδάκια εύχονται και ζητάνε απ’ τον Αι Βασίλη το Τζόκερ...
Εκτός απ’ αυτά που σε αφορούν άμεσα, δεν έχεις να περιμένεις και τίποτα θετικό στα έμμεσα.
Είναι δυνατόν να περιμένεις ότι το καλοκαίρι που θα έρθει δεν θα καεί ότι δέντρο γλίτωσε φέτος ;
(Άντε αν όχι αυτό το μεθεπόμενο)
Είναι δυνατόν να περιμένεις ότι θα μάθεις τον πραγματικό εμπρηστή ;
Είναι δυνατόν να περιμένεις ότι θα τιμωρηθούν οι υπεύθυνοι των σκανδάλων που ξεσπάν κάθε λίγο και λιγάκι ;
(Σε λίγο θα καθιερώσουμε και μέρα πρεμιέρας όπως με τις ταινίες στο σινεμά)
Είναι δυνατόν να περιμένεις από πολιτικούς, δικαστές, εισαγγελείς, δημοσιογράφους, αστυνομικούς, εκκλησιά κτλ. να κάνουν ΣΩΣΤΑ τη δουλειά τους ;
Είναι δυνατόν να περιμένεις από πολιτικό κόμμα να ενδιαφερθεί πραγματικά για τον πολίτη ;
Είναι δυνατόν να περιμένεις ότι θα τιμωρηθεί ο πολιτικός με την πισίνα στο αναψυκτήριο ;
Είναι δυνατόν να περιμένεις ότι θα τιμωρηθεί ο βουλευτής Θεσσαλονίκης που μπούκαρε προχθές στο γήπεδο ;
Είναι δυνατόν να περιμένεις ότι θα πάρεις πραγματική αύξηση ;
Είναι δυνατόν να περιμένεις ότι θα ζήσεις για δεις τι είναι αυτό το «σύνταξη» που λένε όλοι ;
Είναι δυνατόν να περιμένεις ότι αν αρρωστήσεις δεν θα σου ρουφήξουν το αίμα οι ύαινες με τις άσπρες ποδιές;
Και μπορούμε να προσθέσουμε πολλά «Είναι δυνατόν να περιμένεις…» στη λίστα.
Η νέα χρονιά ξεκίνησε, αλλά δυστυχώς δε μπορώ να δω σε τι θα μπορέσει να είναι καλύτερη απ’ την προηγούμενη. Δεν υπάρχουν δείγματα που να μας κάνουν να αισιοδοξούμε για κάτι καλύτερο και πολύ φοβάμαι ότι και για αρκετά χρόνια ακόμη δεν πρόκειται να υπάρξουν...

Lovotomix

Ο ΛΑΟΣ ΤΩΝ ΚΑΥΛΙΑΡΙΔΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΕΤΣΙ...

Δυστυχώς είναι η ώρα που πρέπει να γράψω κάτι για αυτό εδώ το τόπο που ζούμε. Γιατί δυστυχώς; Γιατί είναι δύσκολο να γράψεις για την Ελλάδα, για τους Έλληνες. Κι επειδή η Ελλάδα είναι γη, θα την κρίνει η μάννα της η φύση. Εμείς μπορούμε μόνο να περιοριστούμε στα μούτρα μας.
Ένας από τους λόγους που στεναχωριέμαι επειδή δεν κατόρθωσα να ταξιδέψω έξω απο δω, είναι όχι γιατί δεν γνώρισα κι άλλους λαούς , αλλά γιατί δεν θέλω να μείνω με την αμφιβολία αν υπάρχει κάποιος ανάλογος τόσο ξεφτιλισμένος λαός σαν κι αυτόν εδώ.
Αν υπάρχει κάποιος άλλος λαός με τόσο καβαλημένο καλάμι όσο αυτός εδώ ο αμόρφωτος και τεμπέλης που βλέπω μπροστά μου.
Η μαντάμ Σουσού σε εθνικό επίπεδο. Ρακένδυτη, φτωχομπινεδιάρα, βγαίνει κάθε πρωί στο σοκάκι με μια τρύπια τσάντα αλλά τη γόβα στιλέτο πρώτη φάτσα, να πάει στο μπακάλικο -αγοράζοντας βερεσέ εννοείται- και να κοιτάξει αφ΄υψηλού όλα τα ανθρωπάρια που απλώνονται γύρω της.
Μόνη της βλέπει τα κάλλη της μόνη της τα χαίρεται.
Αναμασώντας συνέχεια την ίδια αραχνιασμένη έκφραση-καταφύγιο της μιζέριας της. Εδώ οι αρχαίοι μας πρόγονοι...
Τους οποίους προγόνους η καριόλα , μέσα της τους θεωρεί ρεμπεσκέδες, πολυλογάδες, αντίχρητους και βαρετούς και ούτε ξέρει τι είπαν, ούτε τι έκαναν, ούτε τι πρόσφεραν σ’αυτή τη γη.
Όταν κατά τύχη αυτή η θρασύτατη η γειτόνισσα η Μαρίκα απ΄τη γωνία τη πιάσει στο δούλεμα θυμάται μόνο τότε, και λέει, «εμένα η γιαγιά μου...» Τώρα για ποια γιαγιά μιλάει το ξόανο που ποτέ μέσα στη ψυχή της πόνο για το σπίτι της δεν ένοιωσε, κανείς δεν ξέρει, αλλά εκείνη συνεχίζει να το αναφέρει λες και το γνωρίζει.
Αυτή λοιπόν η κουνίστρω που ζει όλο στη τράκα και στο βερεσέ, αυτή η ξεπλυμένη γριά γκιόσα με τα φτιασίδια της δεκάρας στη μούρη και τις πλουμιστές παντόφλες που τυλίγουν τα βρωμόνυχα, έχει θράσος. Η μάλλον έχει ξεδιαντροπιά ξεκάθαρα.
Βλέπει το κατουρημένο της βρακί και το κάνει τραγούδι. Και το θεωρεί και μαγκιά. Θεωρεί μαγκιά να κάνει τη πονεμένη που κανείς δε τη καταλαβαίνει. Θεωρεί μαγκιά να πιστεύει πως κάποια τσουλίτσα την έριξε στα καλλιστεία και της έφαγε τη θέση και δεν παραδέχεται ότι οι κριτές στο μπροστινό κάθισμα είχαν ξελιγωθεί στα γέλια με το κώλο όπως τον τούρλωνε και τα στραβά τα πόδια που 'θελαν και γόβες!!!
Κι επειδή στην αυλή της κάθε τόσο βρίσκεται κανένα φιλότιμο ανθρωπάκι (κάποιος Έλληνας) και θυσιάζεται για εκείνη γιατί πονάει και τη λυπάται, εκείνη του ρουφάει σα βδέλλα τη δόξα και τη δωρίζει στο μπακάλη να πάρει κι άλλη παράταση στο βερεσέ.
Αυτή η μαντάμ Σουσού, είναι ο λαός που εντελώς από κωλοφαρδία φέρει ακόμα το όνομα "Έλληνες". Ή ίσως επειδή κανένας άλλος λαός δεν θέλησε να φέρει την ευθύνη της βαρύτητας ενός τέτοιου ονόματος. Γιατί για να έχεις ένα τέτοιο όνομα ή πρέπει να είσαι ότι η ιστορία επιβάλλει να είσαι ή θα είσαι, καλή ώρα, κανένα ξέκωλο που έχει γραμμένη και την ιστορία και τις συνέπειες στα μπικουτί της.
Έλληνες είναι οι καυλωμένοι καραβανάδες, οι μισάνθρωποι, οι φανατισμένοι κάθε λογής, που μονίμως βλέπουν το όπλο προέκταση του πέους τους;

Έλληνες είναι οι κωλομπαράδες κι οι παιδεραστές μαζί με τις πουτάνες τους που 'χουν βρει στέγη σ’ενα χαζοκούτι και λένε από το πρωι ως το βράδυ μαλακίες;
Έλληνες είναι τα ταπεινά μαυροντυμένα ανθρωπάκια που προσκυνάνε με το κούτελο στο πάτωμα ένα απειλητικό θεό γεμάτοι θυμιατά κι αγιαστούρες;
Έλληνες είναι οι ξενογλύφτες που έχουν μετακομίσει συνείδηση, περιουσία και τα παιδιά τους σε κάποια χώρα του εξωτερικού χλιδάτη και έχουν γράψει στ’αρχίδια τους έναν ολόκληρο λαό που υποτίθεται είναι ο λαός τους;
Έλληνες είναι οι άντρακλες με το κασόνι τις σαμπάνιες μπροστά στα πόδια της καριόλας που χορεύει τσιφτετέλια και κουνάει τα βυζιά της μες τη μούρη τους;
Έλληνες είναι εκείνα τα γλοιώδη εντελώς αγράμματα τεμπελόσκυλα που αράζουν καμμιά δεκαριά ώρες στις χλιδάτες καφετέριες και μιλάνε για παλιοσίδερα, παλιοσώβρακα και τρίχες;
Έλληνες είναι οι προδότες, οι χαφιέδες, οι πουλημένοι, καρεκλάτοι βολευτάδες που καίγεται ολόκληρη η χώρα τους κι εκείνοι ασχολούνται με το αν είναι μοδάτα τα μανικετόκουμπα και η πλουμιστή γραβάτα, σαν φουσκωμένοι βλαχοδήμαρχοι;
Έλληνες είναι οι κάθε λογιών δασκάλοι και καθηγητάδες που χασμουριούνται την ώρα του μαθήματος και κόβουν κίνηση πόσα φράγκα έχει ο πατέρας κάθε μαθητή για να του τα βουτήξουν στο φροντηστήριο;
Έλληνες είναι όλος αυτό ο συρφετός από σκοτάδι και δειλία που σκεπάζει σα κατάρα τ'αγια μάρμαρα;
Έλληνες είναι όλα αυτά τα φρικιά που δεν ξέρουν ούτε κατα που πέφτει η Ακρόπολη, που αν τους πεις τη λέξη ΕΡΜΗΣ θα νομίζουν ότι είναι εταιρεία σεκιουριτάδων;
Έλληνες είναι αυτά τα ταπεινά, μίζερα ανθρωπάκια τα πνιγμένα στα χρέη, χωρίς παιδεία, χωρίς υγεία, χωρίς κοινωνική δικαιοσύνη που πάνε κάθε τέσσερα χρόνια και γλύφουν το κώλο κάθε δερβίση για να διορίσουν το νέας γενιάς ζωντόβολό τους σε μια τρύπα να κολλάει χαρτόσημα;;;
Οι μικρές εξαιρέσεις σ’αυτό το τόπο που πέρασαν, που περνάνε αθόρυβα και γαλήνια προσφέροντας έργο, και τιμώντας αυτό εδώ το χώμα δε δίνουν συγχωροχάρτι στον όχλο από ρεμπεσκέδες που τη περνάνε τρώγωντας, γαμώντας και χέζοντας αυτή τη γη με τα τέκνα της μαζί.
Και το χειρότερο απ΄ολα κι αν βροντοφωνάξεις στη μανταμίτσα τι ρόμπα είναι...αν σου βγουν τα λαρύγγια να το λες, τι άλλο να κάνεις αφού η μανταμίτσα έχει καβαλήσει το καλάμι; Ένα καλάμι που έχει ότι και το μυαλό της... αέρα που σφυράει σουξεδάκια και τσάμπα μαγκίτσες...
Λιθοβολήστε με ρεμάλια.
Πείτε με πουλημένο κομμούνι.
Πείτε με οπαδό του σατανά.
Πείτε με ύποπτο κωλοδάχτυλο.
Έτσι κι αλλιώς μια ζωή πίσω από τη φούστα κάποιας μαλακίας κρυβόσασταν κι αυτό και μόνο αποδεικνύει περίτρανα
ΟΤΙ ΔΕΝ ΕΙΣΤΕ ΕΛΛΗΝΕΣ.

Ο Γαβριάς

ΠΕΡΙΛΗΨΗ 2008 (και μια κρυφή επιθυμία)

1η του μηνός πληρώνομαι.
Μέχρι 10 έχουν τελειώσει
Από 10 μέχρι 30 κάνω το ζογκλέρ στο καθημερινό τσίρκο.
Αλλά εξαιρετικά γεγονότα:
Κοιμάμαι, ξυπνάω, πάω στη δουλειά...
Παίζω τζόκερ, πρώτο, λόττο, στοίχημα, εθνικό, λαϊκό και πρωτοχρονιάτικο...
Κοιτάζω Λαζόπουλο, Τριανταφυλλόπουλο και όλα τα εις –όπουλος και πού και πού για να σπάει η μονοτονία της κατάληξης, Κακαουνάκη.
Ψωνίζω στο σουπερ μάρκετ. Κι εκεί όλα σχεδός σε –όπουλος είναι...
Βλέπω κανα dvd τα σαβατοκύριακα. Μ’ενα κομμάτι πίτσα και μια μπίρα. (Ντελίβερυ ζειν..)
Χαζεύω στο υπολογιστή κανα-δυό ώρες τα βράδυα.
Καμιά φορά συχνάζω στη καφετέρια αραχτός στο καναπέ με το καφεδάκι και τις αεροκουβέντες να με αποκοιμίζουν.
Οταν έχω την αυτοεκτίμησή μου πεσμένη, κάνω τον έξυπνο στους άλλους για να τη ξαναπάρω πίσω..
ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΣ, ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΣ, ΜΑΡΤΙΟΣ, ΑΠΡΙΛΙΟΣ, ΜΑΙΟΣ, ΙΟΥΝΙΟΣ, ΙΟΥΛΙΟΣ, ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ, ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΣ,
ΟΚΤΩΒΡΙΟΣ, ΝΟΕΜΒΡΙΟΣ, ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΣ (με εξαίρεση μερικές μέρες το Δεκέμβριο, το Πάσχα και τον Αυγουστο).
Είμαι εδώ, ο ίδιος, τα ίδια κάνω, κι εσείς το ίδιο, και οι άλλοι.
Το μόνο πράγμα που διαφοροποιεί τις ίδιες κατά τ' άλλα μέρες είναι.
Ενα φουσκωμένο ή μη πορτοφόλι -ποσοτικό ζειν ,ποιός πήδηξε ποιόν -συνουσιαστικό ζειν.
Επίσης ποιός τα άρπαξε από ποιόν -κλέψει ,κλέψει ζειν.
Ποιός τρελλάθηκε, ποιός έπεσε στη πρέζα -σαν πας στη Καλαμάτα ζειν.
Ποιός πέθανε, ποιός γεννήθηκε. Ποιός παντρεύεται, ποιός γεννάει -κοινωνικό ζειν.
Και κάποιο έγκλημα εξαιρετικής βαρβαρότητας που ανάβει τα αίματα...το κτηνώδες ζειν.

Να ζειν κανείς ή να μη ζεν...
(Αναρωτέμαι κι εγώ... Να ζεις ή να μη ζεις μαλάκα;)

Κάποιοι τα λένε με πιο μορφωμένο τρόπο, κάποιοι δε λένε τίποτα, βαριούνται. Παρέδοσαν τα όπλα. Βγήκαν στη σύνταξη πρόωρα.
Στον αφρό των ημερών των απλών καθημερινών ανθρώπων, αλλάζουν ονόματα, κάποιο χρώμα μαλλιών, μια αλλοιώτικη φωνητική χροιά, μια κίνηση του χεριού, μια απρόσμενη σκέψη, μια περαστική έμπνευση, ένα κομμάτι μουσικής, κάποιο όνειρο που θυμάσαι στο ξύπνημα, μια ανάμνηση, που πονάει, μια μελλοντική λαχτάρα για εκείνο που ίσως γίνει..
Πιτσιλιές μοναδικότητας πάνω στα αντίγραφα. Μικρές ειδήσεις που παιχνιδίζουν πάνω στην απογοητευμένη καθημερινότητα.
Κοίτα κάπου στο βάθος στο τούνελ ένα νέο είδος ξεπετιέται. (!!!)
Είμαι ο άνθρωπος που ξέμεινε από σχέδια ναι,
Παρατάω χάρτες και σχεδιαγράμματα στο τραπέζι και χαζεύω σ’ενα κενό τοίχο.
Προσπάθησε να καταλάβεις τι μου συμβαίνει...
Είμαι εκείνος που ελπίζει να δει ένα εξωγήινο στο κήπο του, για να επαναπροσδιορίσει την αξία της γήινης υπάρξής του.
Εκείνος που εύχεται ένα σεισμό για να ελέγξει πόσο γρήγορα μπορεί να κουνηθεί από τη θέση του.
Εκείνος που κρυφά λαχταράει να ακούσει παραμύθια, ακόμα κι αν σ’αυτά το βατράχι παραμείνει βατράχι μέχρι το τέλος.
Θέλω να ξαναδιαβάσω όλα τα μυστήρια του κόσμου απ' την αρχή.
Να γεμίσω έστω, με δράκους και νεράιδες τις μέρες που σέρνονται από 15μερο σε 15μερο...
Θέλω να γεμίσω απορίες , μη μου απαντήσετε , σας παρακαλώ, για κερδίσω μια νέα ευκαιρία αντίληψης...
Είμαι εκείνος που αρχίζει να επιθυμεί τον 13ο εκτός σχεδίου μήνα...
Την 8η μέρα της εβδομάδας..
Την 25η ώρα της μέρας...
Σε κοιτώ απέναντί μου.
Εχω ένα χαρτί. Κι έχεις ένα χαρτοκόπτη.
Είσαι να φτιάξουμε μια σαίτα;

Ο Γαβριάς

Η Ροκ πέθανε (;)

Λοιπόν η ροκ πέθανε. Και αν δεν πέθανε, τότε περιμένουμε από μέρα σε μέρα τα χαμπέρια της. Δεν υπάρχουν αυταπάτες για το αντίθετο. Και για να γίνω και πιο σαφής, οφείλω να ψηλαφίσω συμπτώματα.
Καταρχήν, η πεμπτουσία της ροκ είναι η επικινδυνότητα. Το να ορθώνεις στεντόρειο ανάστημα ενάντια σε αυτό που σου προσβάλλει την αισθητική και τη νοημοσύνη, οπλισμένος με ήχο δυνατό από ηλεκτρικές κιθάρες και με στίχο που παφλάζει στις φλέβες σου. Στα 70’s για παράδειγμα, τα multi-ethnic hard blues των Zeppelin με τα βαριά, μεταλλικά riff των Sabbath, αποτελούσαν σωστή επανάσταση. Η πολιτική τακτική των κρατούντων, ήταν να σταυροκοπιούνται στα ακούσματα αυτά και να τα στέλνουν στο πυρ το εξώτερον. Η ροκ είχε παραβιάσει για τα καλά κλειδαριές, παντζούρια και ηλεκτροφόρα σύρματα τις συντήρησης. Mission accomplished.
Στα 80’s η ροκ έχει αποκτήσει φωτογένεια. Η επίτευξη της ανατροπής είχε έρθει. Και εδώ αρχίζει το πρόβλημα: Παραμένεις στις επάλξεις ή γλύφεις το μέλι της ισχύος στα δάχτυλά σου; Οι περισσότεροι ροκάδες επέλεξαν το δεύτερο. Αυτή η χαρούμενη, πολυφωνική χειραγώγηση του ‘ριζοσπαστικού’, ξέβρασε την ροκ στις παρδαλά παζάρια του κόσμου. Και το παρδαλό παζάρι έχει όνομα: Μόδα. Ο τίμιος ‘on stage’ ιδρώτας (προλεταριακός και καθαρά ταξικός) του παθιασμένου ροκά, είχε πλέον να αντιμετωπίσει τα μαλλιά κομμωτηρίου. «Δεν μπορώ να παίξω χωρίς την Gibson μου» έλεγε ο Iommi στα 70’s. «Δεν μπορώ να παίξω χωρίς τον προσωπικό μου κομμωτή» λέει χαμογελώντας ο Bon Jovi στα 80’s. Βρείτε τις διαφορές…
Ευτυχώς όμως, που κάπου εδώ εμφανίζεται δυνατό το ‘μαύρο πρόβατο’ της ροκ: το Heavy Metal. Οι μεταλλάδες κάνουν ό,τι ακριβώς έκαναν οι punks λίγα χρόνια πριν. Σώζουν τα προσχήματα. Γίνονται επικίνδυνοι. Εκεί που οι ‘ημιμορφωμένοι είναι συμμορφωμένοι’ (που έλεγε και ο Αντόρνο), αυτοί φροντίζουν να σαμποτάρουν την μουσική βιομηχανία με τεχνικά, σπιντάτα βαριά ριφάκια. Και μέχρι κάποιο σημείο ο σκοπός τους εκπληρώνεται…
Τα 90’s βρίσκουν το Heavy Metal κουρασμένο από την άνιση μάχη, ενώ το πολύχρωμο ροκ της προηγούμενης δεκαετίας, απογυμνωμένο πια, ξεμπροστιάζει το πραγματικό του πρόσωπο: μικροαστικό κιτς με ονειρώξεις νοικοκυράς. Και κάπου εδώ ξεκινάει η μεγάλη ανατροπή. Η Ευρώπη γεννάει το alternative και το Seattle γεννάει το grunge. Η ροκ βρίσκει το νέο της μεσσία στο πρόσωπο του ιδανικού αυτόχειρα Curt Cobain, το νέο της γερό πολιτικό άλλοθι στους Rage Against The Machine και την οργισμένη ποίηση με την αναβίωση των 70’s στους Pearl Jam και τους Placebo. Παράλληλα, στην Ευρώπη οι Oasis φέρνουν στο προσκήνιο την σχολή των…Beatles, οι Blur πειραματίζονται με νέους ήχους και οι Βορειοιρλανδοί Therapy ανατινάζουν το MTV με τα μεταλλικά τους riff, με αισθητική Husker Du παρακαλώ!
Δυστυχώς όμως, τα καλά νέα κρατούν λίγο. Στα 00’s το grunge εκπροσωπείται μόνο πλέον από τους Pearl Jam (οι υπόλοιπες μπάντες του κινήματος έχουν διαλυθεί), το alternative σχεδόν δεν υφίσταται και ένα νέο είδος προβάλλει κυρίαρχο: το Nu Metal. Φωνακλάδικο, τεχνικό και άψυχο, συνδυάζει στοιχεία metal, rock και hip hop. Αυτό το υβρίδιο αντιπροσωπεύει πλέον την σύγχρονη ροκ και αποτελεί ταυτόχρονα και την χαριστική βολή στην πεμπτουσία της. Την ίδια στιγμή, η ροκ στιχουργία κάνει κύκλους σε μια στέρνα φτηνής θεματολογίας. Σε μια εποχή που τα πάντα μοιάζουν ετοιμόρροπα και η ανάγκη για πολιτικό στίχο είναι μεγαλύτερη από ποτέ, η επικινδυνότητα και η ανατροπή έχουν γίνει για τα καλά MTV Awards και στυλιζάρισμα ισιωτικής κρέμας μαλλιών σε Fame Story ακαδημίες. Ο ‘ροκάς’ είναι πλέον τόσο “επικίνδυνος”, όσο και η στάμπα του Τσε σε ροζ εσώρουχα…
Τι μένει λοιπόν; Μια προσευχή για την έλευση ενός νέου Hendrix, με κιθάρα που θα τσακίζει σαδιστικά τις ανισότητες και έμπνευση αρκετή για δημιουργεί εμβρόντητη παύση στα νέα ροκ τραγούδια…Αμήν.




Captain Sparrow