3035 ευρώ χρειάζεται μια τετραμελής οικογένεια για να ζήσει σήμερα καλύπτοντας τις βασικές της ανάγκες στην Ελλάδα...
250.000 οικογένειες έχουν βαρέσει κόκκινο στα δανεικά κι αγύριστα....
76.000.000 φτωχοί στην Ευρώπη...
1.200.000.000 άνθρωποι ζουν με ένα δολλάριο τη μέρα στο πλανήτη..
Αριθμοί, στατιστικές...
Ποιος είχε πει ότι "ο θάνατος ενός ανθρώπου είναι τραγωδία, ο θάνατος ενός εκατομυρίου ανθρώπων είναι στατιστική";
Ζούμε σε μια εποχή ενημέρωσης, σκέτης ενημέρωσης. Ενημέρωση χωρίς αποτελέσματα.
«Σας ενημερώνουμε ότι αύριο πιθανότατα ο Χ θα πεθάνει από την τάδε αιτία.»
Από κάτω από αυτή την είδηση μια μάζα κόσμου που απλά περιμένει να δει την επιβεβαίωσή της.
Κάποτε ξέραμε ότι μόνο ο θάνατος είναι αναπόφευκτος.
Τώρα ξέρουμε ότι όλα είναι αναπόφευκτα.
Συνηθίσαμε στην ιδέα του να δηλητηριαζόμαστε καθημερινά, στην ιδέα του να εκμεταλλεύεται κάποιος όλη την ύπαρξή μας, χωρίς να κάνουμε τίποτα το ουσιαστικό να το αλλάξουμε, εκτός από αυτό ακριβώς που κάνουν και οι ειδήσεις.
Αναμεταδίδουμε στο διπλανό μας την είδηση που μόλις ακούσαμε.
Ενημερωνόμαστε ότι το νερό είναι μολυσμένο, ότι τα τρόφιμα που τρώμε έχουν διοξίνες, ότι τα γελάδια τρέφονται με τα πτώματα των φιλαράκων τους, ότι ο αέρας είναι δηλητήριο, η θάλασσα επίσης, τα φάρμακα κομπίνα, οι ασθενείς πειραματόζωα, το κέρδος ανήκει σε λίγους, η φτώχεια σε πολλούς, τα παιδάκια των μη ανεπτυγμένων χωρών συνεχίζουν να πεθαίνουν σωρηδών, τα δικαιώματα του ανθρώπου καταπατώνται κάθε λεπτό σε κάθε γωνιά της γης...
Ενημερωνόμαστε ότι γύρω υπάρχει αρρώστεια, θάνατος, ατέλειωτα βάσανα και ένας ολόκληρος πλανήτης που δουλεύει, ζει και πεθαίνει, για να εξυπηρετήσει μια κατοστάδα φάτσες που μοστράρουν κάθε χρόνο στο χλιδάτο περιοδικό σαν οι πιο πλούσιοι άνθρωποι στο κόσμο...
Και μερικές εκατοντάδες ακόμα που δε μοστράρουν ίσως στο περιοδικό, αλλά δεν έχουν καν ανάγκη να το κάνουν γιατί ΟΛΑ δικά τους είναι: Τράπεζες, Τύπος, ΜΜΕ, Κινηματογραφικά στούντιο, Αθλητικές ομάδες, Οίκοι μόδας, Ναρκωτικά, ¨Οπλα, Πορνεία, όλα τα καλά του Θεού.
Και σε όλα αυτά εμείς απλά είμαστε "αναμεταδότες"...
Αδιάφοροι, τεμπέληδες, μίζεροι. Μοιρολάτρες....
Αναφέρουμε στο φίλο μας παραδίπλα καθώς ρουφάμε ήσυχα το καφεδάκι ότι σε λίγα χρόνια τα παιδιά που γεννήσαμε τώρα, τα παιδιά μας ίσως να πεθαίνουν σαν κοτόπουλα.
Ότι ίσως δεν θα 'χουν ούτε καν νερό να πιούνε.
Ότι ίσως θα σέρνονται γεμάτα αρρώστειες, παραμορφωμένοι οργανισμοί από τη γέννα τους.
Τα παιδιά μας....
Και μοιάζει το απλανές βλέμμα μας λες και μιλάμε για κάποιους μακρινούς ξεχασμένους συγγενείς...
Η εξουσία έχει κερδίσει τη πιο μεγάλη της μάχη.
Μπορεί ν΄αφήσει το καθένα να λέει ελεύθερα ό,τι γουστάρει, γιατί πολύ απλά οι ακροατές που θα έχει απένταντι πάσχουν από «ζωική άνοια...»
Πάσχουν από άγνοια του πώς να κερδίσουν όλα αυτά που έχασαν, πώς να παλαίψουν για όλα αυτά που χάνονται σιγά σιγά, για τη ζωή την ίδια.
"Νεοδούλοι": Οι δούλοι της νέας εποχής.
Χωρίς αλυσίδες, χωρίς μαστίγιο, χωρίς απειλές, χωρίς κρέμασμα ή κάψιμο στη φωτιά...
Τα σκυλάκια του Παβλόβ σε καθημερινή επίδειξη...
Σκέφτομαι ότι δεν έχει σημασία καν που γράφουμε. Που προσπαθούμε να πούμε στους άλλους τις σκέψεις μας.
Σκέφτομαι ότι είναι ακόμα ένας άσκοπος λόγος.
Εκτονώνω μια ανάγκη γράφοντας κι αυτή η εκτόνωση είναι τελικά η μόνη από τις ανάγκες που καλύπτουμε με το λόγο μας.
Τιπότα άλλο...
Μπορώ να προχωρήσω τον εαυτό μου ένα βήμα πιο εκεί από τη φθορά όπως έλεγε ο ποιητής, όμως τελικά τι θα αλλάξει σ΄αυτους που θα μείνουν πίσω;
Ίσως τελικά οι πολλοί να είναι χαρουμενοι έτσι.
Είναι αδύνατον να ψηλώσεις κάποιον που γουστάρει να 'ναι κοντός.
Μάλλον τελικά και οι ψηλοί μπορεί να κουράστηκαν σ΄αυτό το κόσμο να πηγαίνουν συνέχεια γονατιστοί για να δείχνουν στους άλλους το δρόμο...
ΟΙ ΜΟΙΡΟΛΑΤΡΙΚΟΙ ΑΝΑΜΕΤΑΔΟΤΕΣ...
Ωδεία, δάσκαλοι και λοιποί πραματευτάδες
Έχεις μεγάλη καψούρα με τη μουσική και θέλεις διακαώς να μάθεις. Το ερώτημα είναι αναπόφευκτο: αυτοδίδακτος, ιδιαίτερα μαθήματα ή σε κάποιο ωδείο;
Οι λαμπερές διαφημιστικές καταχωρήσεις των μεγάλων επωνύμων ωδείων δεν σου αφήνουν και πολλά περιθώρια επιλογής. Ατομικά μαθήματα, ολιγομελή θεωρητικά τμήματα, εξοπλισμός, εκπτώσεις σε καταστήματα, βεβαίωση σπουδών, συνεργασία με ξένα ιδρύματα (Berkley) και άλλες τόσες υποσχέσεις.
Και ξεκινάς. Εκεί, το πρώτο πράγμα που διαπιστώνεις είναι ότι πρέπει να βάλεις το χέρι βαθειά στην τσέπη για να έχεις όλες αυτές τις "παροχές" (τις οποίες τις περισσότερες δεν τις χρειάζεσαι καν). Η ταρίφα ξεκινάει στα 150 euro και καλπάζει άνετα μέχρι τα 500, αλλά "δεν γαμιέται, αν είναι να μάθω..."
Η δεύτερη ένσταση που έχεις σε λίγο καιρό, είναι ότι υπομένεις πολλά παντελώς άχρηστα μαθήματα για να φτάσεις σε εκείνο το πολυπόθητο solo ή riff. "Μα είναι υποχρεωτικά και χρήσιμα" σου λένε. Έτσι, απορείς γιατί να μαθαίνεις κλίμακες Σεγκόβια την στιγμή που απλά θέλεις να παίξεις blues ή γιατί να σου αραδιάζουν ιστορίες για την προ-Baroque εποχή, όταν το μόνο που σε ενδιαφέρει είναι να μάθεις κάποια Jazz ακκόρντα.
Παράλληλα, το κλίμα που επικρατεί είναι εφάμιλλο των σχολών πολεμικών τεχνών: "We are the best! KILL, KILL, KILL". Και να και οι πρώτοι διαγωνισμοί (σαν τις σκυλομαχίες) για την "καλύτερη μπάντα", τον "καλύτερο κιθαρίστα", την "καλύτερη σύνθεση" και άλλες τέτοιες μπούρδες. "Ποιος ορίζει το 'καλύτερο' στη μουσική;" αναρωτιέσαι. "Μα έτσι ενισχύεται η δημιουργικότητα μέσω του ανταγωνισμού" σου λένε...Μάλιστα. Εσύ όμως βλέπεις τον τάδε τυχάρπαστο υφυπουργό ή μουσικοσυνθέτη της πούτσας να κάνει τις απονομές και αναρωτιέσαι: "Γιατί διάολε να περνάω όλα αυτά, ενώ το μόνο που θέλω, είναι να μάθω ΜΟΥΣΙΚΗ".
Και κάπου εκεί, φέρνεις στο νου σου τον Μπετόβεν (με τα μαθήματα που του έκανε ο πατέρας του) να διευθύνει την 5η Συμφωνία, τον Hendrix να ξεκινάει αυτοδίδακτος από το μηδέν για να αλλάξει τη μουσική ιστορία, τους bluesmen ή τους ρεμπέτες που έπαιζαν στον δρόμο, τους punkηδες να κοπανιούνται στην σκηνή...Όλοι για την σωτηρία της ψυχής τους, όλοι για εκείνη την καψούρα που είχαν μέσα τους και έπρεπε να την εξωτερικεύσουν, γιατί διαφορετικά θα έσκαγαν.
Αυτή είναι η μουσική. Η ευγενέστερη και αρτιότερη των Τεχνών. Έκφραση, λογική και φαντασία, ψυχή και νους σε μια μοναδική, απόλυτη συνεύρεση. Μπορείς λοιπόν να βάλεις τιμή σε αυτό; Μπορείς να το ρίξεις στα παζάρια του κόσμου...;
Captain Sparrow
ΥΠΕΡΑΝΩ ΜΟΥ
Είναι εκείνα τα απογεύματα, μέρα γιορτής συνήθως συμβαίνει. Έχεις πάρει απόφαση ότι είσαι υπεράνω των γιορτών. Υπεράνω της συνήθειας. Υπεράνω των μικρών ζιζανίων που φυτρώνουν καθώς κοιτάς τις εικόνες των «μονιασμένων» ανθρώπων γύρω. Είσαι υπεράνω, αταίριαστος και μόνος...
Περπατάς στο άνετο μ' ένα τσιγάρο στο χέρι, χωρίς συγκεκριμένο προορισμό, απόγευμα, την ώρα που οι δρόμοι είναι άδειοι και πίσω από τα παράθυρα υπάρχουν άνθρωποι φουσκωμένοι από φαγιά, τσιγάρα, μπίρες, ξαπλωμένοι σε καναπέδες να πίνουν ένα καφέ για χώνεμα. Εσύ είσαι υπεράνω από αυτά. Δεν έχεις ανάγκη κανέναν. Κι αν περνάει από το μυαλό εκείνη η εκνευριστική φράση «με έχουν χεσμένο όλοι…» που απαραίτητα πρέπει να συμπληρώσεις, «κι εγώ χεσμένους τους έχω…», τη διώχνεις άμεσα χαζεύοντας σ΄ενα παγκάκι μ' έναν ήλιο ελάχιστα ενοχλητικό κι ένα αεράκι που ανακατεύει το καπνό, τη μυρωδιά από κάποιο λουλούδι που ξέχασαν να ξεριζώσουν και σε κοιτάει με απορία τι στο διάολο κάνεις μεσημεριάτικα εκεί καρφωμενος να κοιτάς το τοίχο της απέναντι πολυκατοικίας…
Εκείνα τ΄απογεύματα, που ψιλοκοιτάς το κινητό και είσαι βέβαιος ότι δε θα χτυπήσει και πάλι έχεις έτοιμη την απάντηση «και τι έγινε…», πώς γίνεται και με μαθηματική ακρίβεια περνάει πάντα ένας άσχετος που έχει βάλει στο αυτοκίνητο εκείνο το κομμάτι που νόμιζες ότι δεν θα ξανακούσεις πλέον, ότι έχει αποσυρθεί από τη κυκλοφορία από τότε και αρχίζεις και συνειδητοποιείς ότι το υπεράνω σου γίνεται θρύψαλα σε δευτερόλεπτα. Δεν σε βλέπει κανένας, ανάβεις βιαστικά ένα δεύτερο τσιγάρο, και αισθάνεσαι ότι ξύσεις δε ξύσεις εκείνα τα σκατοτατουάζ της ψυχής σου που περιφέρεις σαν τρόπαιο σου θυμίζουν πάλι, μόνιμα, πάντα, ότι κάποια στιγμή τα χτύπησες μέσα σου επιδεικτικά με τηλεζάντα υπεράνω όλων και λες και κάτι έκανες…
Εκείνα τα απογεύματα γυρνάνε σε μια κρίση σχιζοφρενικής εναλλαγής μεταξύ πόνου και έκστασης. Έτσι είναι η μοναξιά πάντα. Δε ξέρει σε ποιό πόδι να πατήσει. Σ΄ένα δάκρυ μ' ένα τραγούδι θλιμένο να το βάλεις για να αυτοενοχλείσαι μαζοχιστικά ή να ξεκινήσεις ένα θόρυβο σαν γυαλιά που σπάνε από ένα τελευταίο ανεξέλεγτο σεισμό. Είναι η μορφή της όποιας ερημιάς να δημιουργεί απόλυτο πόνο και απόλυτη ευτυχία. Ή θα πρέπει να δολοφονήσεις φαντάσματα ή θα πρέπει να τα καλέσεις για χορό. Να μείνεις εκεί ακίνητος και να χαζεύει ο ένας τον άλλο αποκλείεται.
Εκείνα τ΄απογεύματα γυρίζεις σπίτι με δυό επιλογές. Ηττημένος ή νικητής. Συνήθως γυρίζεις όσο κι αν μοιάζει παράλογο, νικητής. Ηττημένος ήσουν όσο νόμιζες ότι είσαι υπεράνω. Εκείνο το "υπεράνω" φοβάσαι μήπως τελικά κάποια μέρα είναι ο μοναδικός σου εαυτός. Μήπως κάποια μέρα από τη πολλή μάχη αρνηθείς για πάντα την ειρήνη με τον οποιονδήποτε. Μήπως κάποια μέρα με το πες πες μέσα σου τελικά αποφασίσεις μόνιμα...
Οσο γυρίζεις πίσω με τα παλιά τατουάζ να τσιμπάνε ακόμα, με τη μουσική έτοιμη για μια προσεχή μάχη και μια λύση έτοιμη για τις επόμενες ώρες είσαι ΟΚ. Έχεις αποθέματα ακόμα να ξοδέψεις. Δε πα να γαμηθούν όλοι...Είμαι υπεράνω.
Ήρθε Δευτέρα. Όλα καλά.
Θρησκευτικό έγκλημα: Υ Π Α Τ Ι Α
Η Υπατία γεννήθηκε στην Αλεξάνδρεια το 370 μ.χ και πέθανε στην ίδια πόλη το 415.
Ήταν η πρώτη γυναίκα που είχε μια ουσιαστική συμβολή στην ανάπτυξη των μαθηματικών, ενώ παράλληλα ασχολήθηκε με την αστρονομία και την φιλοσοφία. Κόρη του μαθηματικού και φιλοσόφου Θέωνα της Αλεξάνδρειας, μελέτησε αρχικά τα μαθηματικά υπό την καθοδήγηση του πατέρα της. Αργότερα, ακολουθώντας τον δικό της δρόμο, έγινε επικεφαλής της σχολής των Νεοπλατωνιστών στην Αλεξάνδρεια, περίπου το 400 μ.χ. Εκεί δίδαξε μαθηματικά και φιλοσοφία. Παράλληλα, βοήθησε τον πατέρα της στην δημιουργία μιας νέας έκδοσης των στοιχείων του Ευκλείδη, η οποία είναι η βάση για όλες τις πρόσφατες εκδόσεις του.
Η Υπατία στήριξε τις διδασκαλίες της στους Πλωτίνο, ιδρυτή του Νεοπλατωνισμού, και τον Ιάμβλιχο που ήταν ένας από τους υπεύθυνους για την ανάπτυξη του Νεοπλατωνισμού στο 300 μ.χ. Ο Πλωτίνος είχε σαν αρχή ότι υπάρχει μια τελευταία πραγματικότητα που είναι πέρα από την προσιτότητα της σκέψης ή της γλώσσας. Το αντικείμενο της ζωής ήταν να στοχεύσει σε αυτή τη τελευταία πραγματικότητα, που δεν θα μπορούσε ποτέ να περιγραφεί ακριβώς και οι άνθρωποι δεν είχαν τη διανοητική ικανότητα να καταλάβουν πλήρως τη τελευταία πραγματικότητα ή τις συνέπειες της ύπαρξής της. Ο Ιάμβλιχος διέκρινε τα περαιτέρω επίπεδα πραγματικότητας σε μια ιεράρχηση των επιπέδων κάτω από τη τελευταία πραγματικότητα. Υπήρξε ένα επίπεδο πραγματικότητας που αντιστοιχεί σε κάθε ευδιάκριτη σκέψη της οποίας το ανθρώπινο μυαλό ήταν ικανό.
Η Υπατία δίδαξε αυτές τις φιλοσοφικές ιδέες με μια μεγαλύτερη επιστημονική έμφαση από ότι οι πρώτοι οπαδοί του Νεοπλατωνισμού. Οι ιστορικοί σχολιαστές την περιγράφουν ως "χαρισματική διδάσκαλο". Την ίδια στιγμή που οι πρώτοι Χριστιανοί ταύτιζαν την επιστήμη με την ειδωλολατρεία, η Υπατία την 
ταύτιζε με τη μάθηση. Εντούτοις, μεταξύ των μαθητών που δίδαξε στην Αλεξάνδρεια, υπήρξαν και πολλοί προεξέχοντες Χριστιανοί. Ένας από τους διασημότερους είναι ο Συνέσιος ο Κυρηναίος που επρόκειτο αργότερα να γίνει επίσκοπος Πτολεμαίδος. Πολλές από τις επιστολές που ο Συνέσιος έγραψε στην Υπατία έχουν συντηρηθεί και βλέπουμε κάποιες απο αυτές που γέμιζαν απο θαυμασμό και σεβασμό για τις διδακτικές και επιστημονικές ικανότητες της Υπατίας.
Το 412 μ.χ συνέβη όμως ένα καθοριστικό γεγονός: ο Κύριλλος έγινε Επίσκοπος της Αλεξάνδρειας την περίοδο που Ρωμαίος έπαρχος της Αλεξάνδρειας ήταν ο Ορέστης, σφοδρός πολιτικός ανταγωνιστής. Η εκκλησία και το κράτος όπως ήταν αναμενόμενο, πάλεψαν για τον έλεγχο. Η Υπατία δυστυχώς, δεν μπορούσε να μείνει εκτός σύγκρουσης, καθώς συγκέντρωνε τρία ασυγχώρητα στοιχεία που εξόργιζαν τους Χριστιανούς της Αλεξάνδρειας: Ήταν επιστήμων (άρα ειδωλολάτρης), είχε την υποστήριξη του Ορέστη στις έρευνές της και φυσικά, ήταν γυναίκα.
ΒΑΘΜΟΙ ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΟΤΗΤΑΣ
-Αυτός ο άνθρωπος από πού κατέβηκε; Μιλάει για όλα χωρίς υπεκφυγές, τα ρίχνει χοντρά σε όλους. Ξεφουρνίζει αλήθειες χωρίς ενδοιασμούς. Βρήκες από πού κρατάει η σκούφια του;
Shit politics (το έπος των ομήρων της αγοράς) - ΛΙΑΝΑ ΚΑΝΕΛΛΗ
Ας με συγχωρήσουν οι συμμορίτες μου για μια μικρή παρασπονδία.
'Επεσα πάνω σε αυτό το καταπληκτικό άρθρο της Λιάνας Κανέλλη από το τελευταίο τεύχος του NEMECIS. Νομίζω ότι πρέπει να δημοσιευτεί και να διαδοθεί, αφού πρώτα 
στολίσει το φτωχό τούτο μετερίζι...
Captain Sparrow
Μια «αισθησιακή» ταινία πριν από κάμποσα χρόνια, απ' αυτές που ονοματίζονται «ερωτικό θρίλερ», με τίτλο Βασικό ένστικτο ήρθε και σφράγισε με την όποια κινηματογραφική αισθητική της τη σύζευξη σεξ και απειλής φόνου. Ο θανατηφόρος ενίοτε έρως, της ως τώρα γνωστής παγκόσμιας λογοτεχνίας που έθρεψε γενιές με την τροφή πνεύματος που παρήγαγαν γιγάντιες πένες, ήρθε και συρρικνώθηκε σε μια ευφυή νοσηρότητα εύπεπτου πορνό. Από τότε λοιπόν το επαναπροσδιορισμένο στο χρηματιστήριο των σύγχρονων αξιών σεξ, μπήκε στον γύρο του θανάτου του φτηνιάρικου επικοινωνιακού λούνα παρκ και πωλείται αφειδώς από τα δελτία ειδήσεων ως το διαδίκτυο.
Κρεβάτια, προδοσίες και μια αράχνη
Για το προηγούμενο ποίημα του συντρόφου Γαβριά
Γυναίκες που προσπαθούν να αγαπήσουν
μεθυσμένους άντρες.
Άντρες μεθυσμένοι που προσπαθούν να αγαπήσουν
άγνωστες γυναίκες.
Και όλοι μαζί προσπαθούν,
σκαρφαλώνοντας από κρεβάτι σε κρεβάτι
να βρουν το ένα,
το μοναδικό,
το απόλυτο κομμάτι που τους αναλογεί
και που θα τους συμπληρώνει
για πάντα.
Κολλημένοι όλοι στην ίδια μοίρα,
σε αγκαθωτά σύρματα
και σε ιγκλού παράνοιας,
με την προδοσία κρυμμένη
μέσα σ’ ένα κινέζικο κουλουράκι τύχης.
Ψυχές έτοιμες για πόλεμο.
Θα μισήσουν μέχρι θανάτου εκείνο το όνειρο
που δεν έγινε πραγματικότητα
και η λύτρωση ας έρθει
με το ναυάγιο της Αθήνας στη Μεσόγειο.
Κάπως έτσι κι εγώ βάφτηκα με τα χρώματα του πολέμου
και καραδοκούσα σα την αράχνη
μέχρι που κάποια μέρα περνώντας απ’ τον καθρέφτη,
είδα
ότι έμοιαζα σαν καρνάβαλος.
Στο διάολο λοιπόν τα αφορεσμένα σκηνικά
με τις νύχτες προδοσίας.
Δεν φταίει η προδοσία,
φταις εσύ που αντέχεις να σε προδίδουν συνέχεια.
Μια παλάμη διώχνει τον καπνό του τσιγάρου
και ο κήπος είναι ξανά γεμάτος
με λουλούδια που κοπιάζουν να φουντώσουν.
Captain Sparrow
ΣΤΟ ΧΕΡΙ ΣΟΥ ΕΙΝΑΙ...
Τι έγινε;
ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ ΑΠΕΝΕΜΗΘΗ...
Οι μέρες αυτές όπου έχουμε βαρεθεί στη κυριολεξία ν΄ακούμε για σκάνδαλα, για μίζες, για ύποπτες κινήσεις εντός και εκτός Υπουργείων, για ανθρώπους που έκλεψαν, έφαγαν, πρόδωσαν και ούτε ξέρει κανείς αν ποτέ θα τιμωρηθούν, μουρθε στο μυαλό μια ιστορία που είχα ακούσει από μια φίλη.
Υπηρετούσε κάποτε στο δημόσιο. Σε Υπουργείο από τα σπουδαιότερα. Απλή γραμματέας, μόνιμη όμως δημόσιος υπάλληλος (με το ονοματάκι της στην εφημερίδα της Κυβερνήσεως όπως πρέπει δηλαδή, διορισμένη κανονικά με διαγωνισμό).
Πώς είχε μπει σ΄αυτό το «πολυτελές» Υπουργείο ήταν ένα θαύμα, γιατί προερχόταν από μια εντελώς φτωχή, ταπεινή οικογένεια και μάλιστα σ΄ενα κατ΄εξοχή δεξιό Υπουργείο, από αριστερή οικογένεια...
Αφού είχε υπηρετήσει άψογα και σε κάθε φάκελλό της υπήρχε αυτό που λέμε «εύφημμος μνεία»...ήταν πια παντρεμένη με δυό μωρά παιδιά.
Και τότε της ήρθε μια μετάθεση κάπου που κανείς δεν θα ήταν ευχαριστημένος να πάει με παιδιά. Μια και γύρω γύρω έβραζε ο πόλεμος...Φυσικά από την Υπηρεσία της ήταν υποχεωμένη να πάει όπου τη μεταθέσουν, αλλά εκείνη η επιλογή ήταν εντελώς αψυχολόγητη (?). Τι έννοια υπήρχε να επιλέξεις μια μητέρα δύο μωρών παιδιών να τη στείλεις στο Βελιγράδι όταν ήταν ο πόλεμος στη Γιουγκοσλαβία;
Παρακάλεσε, ικέτευσε, τρελλάθηκε σχεδόν, δεν ήξερε που να απευθυνθεί και τι να κάνει για να αποτρέψει αυτή τη μετάθεση.
Αποφάσισε να απευθυνθεί στην δικαιοσύνη.
Να βρει το δίκιο της με το νόμο. Χωρίς γνωστούς, χωρίς μέσα, χωρίς μπάρμπα στη Κορώνη...
Το ερώτημα ήταν εντελώς απλό. Μπορείτε να με στείλετε κάπου που να είμαι μαζί με τα μωρά παιδιά μου γιατί εκεί δεν μπορώ να τα πάρω;
Είναι τόσο δύσκολο να ανατραπεί μια απόφαση μιας απλής μετάθεσης όταν ξέρουμε ότι με μέσον ο καθένας πάει όπου θέλει και όπως θέλει και χωρίς καν να έχει ιδιαίτερο λόγο...Ναι είναι μια χάρη που ζήταγε. Ηταν τόσο πολύ σοβαρή για να είναι μη αναστρέψιμη.
Ξέρετε τι έγινε; Της είπαν ή πας εκεί ή χάνεις τη δουλειά σου. Σε πετάμε έξω.
Απολύθηκε από το δημόσιο με πειθαρχικό.
Όχι δεν έκλεψε, ούτε έκανε τίποτα μεμπτό. Δεν υπήρχε καν υποψία ότι μπορεί να έχει κάνει οτιδήποτε το επιλήψιμο για την Υπηρεσία της, ούτε πριν ούτε τότε που γίνονταν όλα αυτά.
Και ο συγκεκριμένος άνθρωπος δεν είχε τίποτα αλλο στη ζωή του από αυτή τη δουλειά. Ηταν η περιουσία του. Η προοπτική του...
Στο Συμβούλιο της Επικρατείας έφτασε κι έχασε.
Τουλάχιστον μια φορά σ΄αυτό το τόπο
Απενεμήθη ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ.
Η κοπέλα σταμάτησε εκεί. Δεν ξανάκουσε ποτέ κανείς γι αυτήν. Ούτε παρακάλεσε πια. Ούτε πήγε σε κανάλια, εφημερίδες. Η ζωή της γαμήθηκε στη κυριολεξία, γιατί ενός κακού μύρια έπονται, αλλά υπάρχει ακόμα κι αγωνίζεται, στη καθημερινότητα περήφανα μακριά απ΄όλη τη βρώμα...
(Αφιερωμένο σε όλους εκείνους που κανείς δεν ξέρει, αλλά έχουν τραβήξει το Γολγοθά τους αθόρυβα, με αξιοπρέπεια και δύναμη.)
Διαγωνισμός Βραβείων «Άπονη Ζωή»
ΦρρρρρΤ ΠσσσσσΤ ΜπρρρρΤ. Σωστά υποθέσατε άνοα, μυξώδη όντα. Έκλασα από την συγκίνηση, επειδή θα αναφερθώ στους κορυφαίους του είδους σας (ο Μέγας Μηχανικός να το κάνει είδος) και είχατε την χαρά και την τιμή να μάθετε πώς κλάνει το ρομπότ εκτός από το μπαρμπούνι.
Βραβείο EQ – Άντζελα Δημητρίου
Βραβείο Νίκος Ξανθόπουλος – Μάκης Τριανταφυλλόπουλος
Βραβείο Βασιλάκης Καϊλας – Αλέξης Κούγιας
Μετ’ αποστροφής και τάσης για έμμεση ισοτόπων ξεφτιλίνης
Κλαπαούκιους
Απεργοϋποκρισία
Απεργία λοιπόν...
Ποιοι απεργούσανε; Μα φυσικά οι συνήθεις ύποπτοι.
Ποιοι είναι αυτοί; Μα στο μεγαλύτερο τους ποσοστό, οι δημόσιοι υπάλληλοι και όσοι ζούνε πάνω απ’ τον μέσο όρο. Εκτός αν μου βρείτε κάποιον από τους χθεσινούς απεργούς με εκκαθαριστικό λιγότερο των 9.000 euro.
Κι είναι κακό αυτό θα μου πεις ; Μα και βέβαια όχι. Δικαιότατα τα αιτήματα τους θα πω εγώ, αλλά…
Πότε θα μπορέσει να απεργήσει κι αυτός που πραγματικά έχει το αγγούρι στον κώλο και δεν τον αφήνουν να το βγάλει ;
Πότε θα μπορέσει να διεκδικήσει κάτι και ο μαλάκας με το εκκαθαριστικό των 9.000 euro και κάτω ;
Μάλλον ποτέ.
Φαντάζεστε να κατέβουν σε απεργία οι πωλητές και οι πωλήτριες των εμπορικών καταστημάτων που τους βγαίνει ο κώλος όλη την μέρα στη δουλειά για 600 euro;
Οι υπάλληλοι των super market;
Οι εργάτες κι εργάτριες των εργοστασίων που δουλεύουν τρεις βάρδιες για ψίχουλα ;
Οι υπάλληλοι των Goody’s και κάθε λογής Goody’s;
Οι απλοί υπάλληλοι των πολυεθνικών που δουλεύουν 10 και 12 ώρες χωρίς να πληρώνονται υπερωρίες;
Οι πωλητές που γυρίζουν όλη τη μέρα γύρο γύρο την Αθήνα με τα εταιρικά τους αυτοκίνητα, περιμένοντας πότε θα πάρουν κανά bonus να λαδώσουν το εντεράκι τους;
Οι διάφοροι πτυχιούχοι που κάνουν άσχετες δουλειές με το αντικείμενο τους;
( Γιατί είτε δεν έχουν προϋπηρεσία και πείρα στα 25 τους, είτε τους έχει φάει τη θέση κάποιος άλλος με καλύτερες «άκρες».)
Γενικότερα όλοι οι ιδιωτικοί υπάλληλοι.
Βλέπεις την σήμερον εποχή ο «δούλος» λέγεται ιδιωτικός υπάλληλος. Πλούσια η ελληνική γλώσσα και ξέρει και ντρίπλες.
Της πουτάνας λοιπόν θα γινότανε στον ΟΑΕΔ και στο ταμείο ανεργίας.
Τα ίδια ισχύουν πάνω κάτω ακόμα και για τους ελεύθερους επαγγελματίες, που ρισκάρουν τα λεφτά τους στην επιχείρηση τους, που τους βγαίνει ο λάδι στη δουλεία και έχουν για συνέταιρο το κράτος να τους τα παίρνει μέσο της εφορίας. Πόσες τέτοιες επιχειρήσεις κλείνουν καθημερινά; Πώς θα διεκδικήσουν κι αυτοί τα δίκια τους; Απλά δε τα διεκδικούν. Δεν μπορούν.
Λένε για τη «Γενιά των 700 euro». Ποιων εφτακοσίων euro; Από πού προέκυψε το εφτακοσάρι για να καταλάβω;
Ποιοι ήταν λοιπόν χθες στους δρόμους ;
Οι βολεμένοι (κατά κύριο λόγο) που ψηφίζουν εδώ τριάντα χρόνια ΠΑΣΟΚ και Ν.Δ., γιατί πολύ απλά αυτοί τους βόλεψαν κάποτε και μπορούν τώρα να απεργούν χωρίς να φοβούνται μην χάσουν τη δουλεία τους. Και χθεσινοί απεργοί με τη σειρά τους, τους ψηφίζουν για το ευχαριστώ και για να κρατάνε και μια πόρτα ανοιχτή αύριο για τα παιδιά τους. Απλό δεν είναι;
Σε ψηφίζω γιατί με βόλεψες ή γιατί ελπίζω να με βολέψεις (αυτό το τελευταίο είναι για τους «ιδιωτικούς» που ελπίζουν κι αυτοί να διοριστούν κάποια μέρα κάπου, για να έχουν κι αυτοί το δικαίωμα ρε αδερφέ να απεργήσουν μια μέρα). Κι όταν τελικά γίνεις κυβέρνηση, αρχίζω να διαμαρτύρομαι, γιατί όπως και να το κάνεις, με παίρνουν κι εμένα τα «φλόκια» απ’ το γαμήσι που ρίχνεις στους «μουγγούς», και όταν γίνονται πάλι εκλογές, με τα «φλόκια» να κρέμονται ακόμα στα μούτρα μου σε ξαναψηφίζω γιατί έχω φιλότιμο ρε γαμώτο και δε ξεχνώ………. α !!! έχω και παιδιά.
Άρα, πού καταλήγουμε ; φαύλος κύκλος χωρίς νόημα και ουσία.
Μου τάζεις – σε ψηφίζω – κυβερνάς – με βολεύεις – αντιδρώ – με γράφεις στα αρχίδια σου – σε ξαναψηφίζω.
Ή
μου τάζεις – σε ψηφίζω – κυβερνάς – με γράφεις στα αρχίδια σου - αντιδρώ – με γράφεις στα αρχίδια σου – σε ξαναψηφίζω.
Και φτου κι απ’ την αρχή.
Να σας πω κάτι φίλοι μου;
Κι εγώ αν ήμουν κυβέρνηση και μου λέγατε για απεργίες και άλλα τέτοια συγκινητικά στ’ αρχίδια μου θα σας έγραφα και για να διώξω και τις τύψεις, θα φώναζα μια 35χρονή για να με παρηγορήσει.
Lovotomix
ΚΑΝΙΒΑΛΙΣΜΟΣ: Εκτός από φονιάδες, είστε και κανίβαλοι
Φσσστ. Σας αρέσει το κρεατάκι του γείτονα, όρθιες μύξες; Ένα μανάρι να το πιεις στο ποτήρι, τον τρώει με τα μάτια της, νόστιμη κοπέλα, θα σου φάω τα συκώτια, τον έφαγα τον άτιμο, θα σε φάω τσουρεκάκι μου, είναι μερικά από τα κανιβαλιστικά που σας ξεφεύγουν. Από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα τσιμπολογάτε τους γύρω σας. Ναι, μέχρι σήμερα. Δεν έτρωγε μόνο ο άνθρωπος του Νεάντερταλ ανθρώπινη σάρκα, αλλά και ο πρόγονος σας ο κανίβαλος του Κρο Μανιόν που έφαγε τους Νεάντερταλ. Όλοι οι πρωτόγονοι λαοί έτρωγαν ανθρώπινο κρέας, είτε για λόγους εκφοβισμού – σε τρώω και σε κάνω σκατό – είτε από τελετουργική μαλακία, είτε από πείνα.
Σύμφωνα με επιστημονικές έρευνες, υπάρχουν σημαντικά ευρήματα ότι ο κανιβαλισμός ήταν συνηθισμένη πρακτική στις θεωρούμενες πρωτόγονες κοινωνίες, υποψία που ενισχύεται από το γεγονός ότι στον άνθρωπο έχει αναπτυχθεί ένα γονίδιο για την προστασία του από ασθένειες προερχόμενες από τη βρώση των πτωμάτων.
Χαρρρ…Τα άμεσα τα μαθαίνει κανείς από τις ειδήσεις.
--- Σοκ έχει προκαλέσει στη Γαλλία η είδηση ότι ένας κρατούμενος στις φυλακές της Ρουέν σκότωσε έναν συγκρατούμενό του και έφαγε το πνευμόνι του.
--- Ο μικρέμπορας ναρκωτικών Ντανιέλ Ράκοβιτς είχε πολλά σαδιστικά βίτσια. Μια νύχτα του 1989, στο διαμέρισμά του στο Ηστ Σάιντ, κάτι δεν πήγε καλά στη διάρκεια της ερωτικής του μανίας και η κοπέλα του, Μόνικα Μπίρλ, ξεψύχησε. Τι να κάνει; "Της έκοψα το κεφάλι και το έβρασα. Έφτιαξα σούπα με τα μυαλά της και έφαγα", δήλωσε όταν τον συνέλλαβαν.
--- Πριν λίγες εβδομάδες, το βρετανικό Channel 4 μετέδωσε μια εκπομπή που σόκαρε το βρετανικό κοινό. Συγκεκριμένα, στα πλαίσια της παρουσίασης διαφόρων "παράξενων ειδών τέχνης", παρουσίασε την "τέχνη" ενός Κινέζου που δεν ήταν άλλη από...την βρώση νεκρών εμβρύων! Σωστά διαβάσατε, ο συγκεκριμένος "καλλιτέχνης" κυριολεκτικά τρώει μωρά. Μάλιστα, για να "νομιμοποιήσει" την πράξη του λέει ότι η Βίβλος δεν λέει πουθενά ότι απαγορεύεται η...κατανάλωση νεκρών εμβρύων.
Κλαπαούκιους
GIORDANO BRUNO (1548-1600)
Ίσως πει κάποιος, "τι πας και σκαλίζεις"; Τζιορντάνο Μπρούνο…Πού τον θυμήθηκες, ποιος είναι; Και τι σημασία έχει για μας σήμερα; Ανάμεσα σε φανταχτερά σόου της τηλεόρασης, ψευδοπροφήτες, ξεφτιλισμένους πολιτικούς και αιμοσταγείς πλανητάρχες στη φαστ φουντ ζωή μας, ο Τζορντάνο Μπρουνο είναι άγνωστος. Όπως τόσοι άλλοι. Είναι άγνωστη ιστορία, που υπάρχει σ΄ενα κόσμο που ιστορία είναι η παραποιημένη περίληψη της εξουσίας των ιερατείων.
Εγώ θα γράψω κάτι ελάχιστο εδώ σαν χαιρετισμό, ίσως γιατί αισθάνομαι ότι σε μια εποχή πνευματικής στειρότητας, μυαλών κολλημένων στη ψυχρή επιστήμη των πολυεθνικών κολοσσών , σε μια αναγεννημένη φανατική θρησκοληψία, σε πολιτικές και ιδεολογίες που μοιάζουν μηχανές του κιμά, πρέπει να υπερασπιστώ με δύναμη, εκείνον, τον οποιοδήποτε ονειροπόλο άσημο ή διάσημο επιστήμονα, καλλιτέχνη, δημιουργό, ή ακόμα και απλοικό άνθρωπο που ακόμα τις καλοκαιρινές βραδυές , στη ταράτσα κάποιου σπτιού, κοιτώντας ψηλά, ονειρεύεται κάποια μέρα να πλησιάσει την αλήθεια, και νοιώθει ότι τίποτα περισσότερο από αυτήν δεν αξίζει σ΄αυτό το κόσμο.
Ό,τι μεγάλο έχει προσφερθεί στην ανθρωπότητα δεν έχει γίνει από τη μάζα. Από κάποιο μπουλούκι ανθρώπων που ορμάνε προς πάσα κατεύθυνση. Η μάζα ακολουθεί, φωνάζει, σκοτώνει αν χρειαστεί, «εις το όνομα του όποιου πατρός». Η ατομική έμπνευση, η ατομική δημιουργία, η ατομική αποκάλυψη γεννάει.
Όλη η ιστορία της ανθρωπότητας χαρακτηρίζεται από πνεύματα που γεννούν και ένα πλήθος που καταστρέφει τις περισσότερες φορές χωρίς να ξέρει καν γιατί πολεμάει.
Κι αυτό ακριβώς είναι που κανείς, μέχρι τώρα δεν μπόρεσε να σκοτώσει, να αφανίσει (όσο κι αν υπήρχαν και υπάρχουν φιλόδοξα σχέδια επί τουτου), το ελεύθερο πνεύμα. Τη δημιουργική ατομικότητα. Ανυπότακτη σε δεσμά και κανόνες. Αυτή η ουσία που μπορεί και βλέπει το άπειρο μέσα μας και μετατρέπει το μέσα μας σε άπειρο. Αυτή η ουσία που μπορεί χωρίς φιλόδοξους κινητήρες, χωρίς μεταλλικά φτερά, γυμνή και άοπλη, μόνη να πετάξει και να διασχίσει το σύμπαν σαν δέσμη από φως.
Κάπου κάπου λοιπόν, επιβάλλεται να θυμόμαστε όσους διαφύλαξαν μέχρι το τέλος αυτό το δικαίωμα.
Όπως κανείς στήνει έναν αδριάντα για τον ήρωα που έπεσε για να υπερασπίσει μια πατρίδα, τον άγνωστο στρατιώτη, άλλο τόσο αξίζει ένας αδριάντα σε εκείνους που πέρα από πατρίδες, θρησκείες, κανόνες, ιδεολογίες , δόγματα, υπεράσπισαν το πολυτιμώτερο αγαθό. Το δικαίωμα της νόησης.
Γεννήθηκε το 1548 στη Νόλα της Ιταλίας, κι ο ίδιος αποκαλούσε τον ευαυτό του «νόλιο φιλόσοφο». 17 φεβρουαριου του 1600 άφηνε την τελευταία του πνοή πάνω στη πυρά, ο Τζιορντάνο Μπρούνο. Ιερέας του τάγματος των Δομινικανών, φιλόσοφος, ερευνητής, ονειρευτής, επίστημονας-προφήτης. Οι «απαγορευμένοι συνδυασμοί» που το ανήσυχο πνεύμα του δημιούργησε, η δίψα του για την κατανόηση του μυστηρίου του σύμπαντος, η όχι η τυφλή υπακοή σε ότι «έπρεπε» να αποδεχεται, τον οδήγησαν (όπως τόσους άλλους) στα χέρια της Ιεράς Εξέτασης.
Καταδικάστηκε στην πυρά, γιατί έφτασε πέρα από τα όρια αυτού του κόσμου.
Εφτασε πολύ μακριά. Πέρα από τα στενοκέφαλα όρια τους. Προέβη σε κάτι εντελώς απαράδεκτο: ΣΚΕΦΤΗΚΕ.
Επτά χρόνια βασανίστηκε, στα γεμάτα φαντασία στο πώς να προκαλούν αβάσταχτο ανθρώπινο πόνο, «ιερά» μουντρούμια. Στα υπόγεια μουντρούμια «πιόμπι» της Ρώμης που το νερό μαστίγωνε και τσάκιζε το μυαλό.
Δεν κατόρθωσαν να τον κάνουν να αρνηθεί τα πιστεύω του.
Το όνομά του παρέμεινε άγνωστο στους πολλούς ή τουλάχιστον λιγότερο σημαντικό απ΄ότι άλλα διάσημα ονόματα επιστημόνων, φιλοσόφων. Το έργο του ακόμα πιο άγνωστο. Κυρίως σήμερα που δύσκολα μπορεί να αντιληφθεί κανείς τι σήμαινε κάποτε να αμφισβητείς τις παγιωμένες αντιλήψεις.
Τότε οι μάχες ανάμεσα σε επιστήμονες, φιλοσόφους, θρησκευτικό κατεστημένο, πολιτικές στρατηγικές κλπ ήταν αδυσώπητες. Αυτά που εμείς θεωρούμε δεδομένα σήμερα, κάποιοι τα οραματίστηκαν θαρραλέα πριν τα αποδείξει το μέλλον.
Όχι μόνο η γη αλλά και ο ήλιος γυρίζει...
Σήμερα δεν καίγεται κανείς στη πυρά. Το νέο τέχνασμα είναι να σκεπάζουμε κάθε οραματιστή, κάθε ανήσυχο πνεύμα , κάθε «δημιουργό» κάτω από τόνους λάσπης γιατί έτσι κι αλλοιώς οι γύρω είναι πολύ βιαστικοί για να έχουν καιρό να τον ακούσουν. Σήμερα οι επαναστατικές ιδέες δεν έχουν αντίκρυσμα. Είναι απλά μια σημείωση «υπό εξέταση και προσοχή» στο παγκόσμιο δίκτυο....
«Θα σε βάλω στο σώμα της σελήνης, οι αισθήσεις σου, με την κατάλληλη προσαρμογή, θα σε κάνουν να χρησιμοποιήσεις την δύναμη της λογικής σου και να δεις αυτά τα πράγματα...Από αυτήν την πλευρά θα σου δείξω το πρόσωπο της γης να λάμπει στην απέναντι περιοχή, στο φως του ακτινοβόλου ήλιου που σκορπίζεται στην επιφάνεια του ωκεανού. Βλέπεις πως η τεράστια μηχανή φαίνεται να συρικνώνεται σε μια μικρή μάζα; Τώρα η Σελήνη δεν είναι Σελήνη για σένα αλλά φαίνεται να είναι η πραγματική Γη...Πρόσεξε πως η Βρεταννία μικραίνει και γίνεται ένα μικρό σημείο και πως η πολύ στενή Ιταλία γίνεται μια λεπτή και κοντή τρίχα...Άδραξε το δρόμο που κατρακυλά από το κατώφλι του μεγάλου ήλιου, η μητέρα φύση φανερώνει τη πορεία.»
Οδηγήθηκε στη πυρά αφού πριν του έδεσαν τη γλώσσα. Στη πλατεία των λουλουδιών στη Ρώμη, (τι ειρωνία) στη Ρώμη που είναι δίπλα στο Βατικανό όπου κατοικούσε, έκαψαν τον ονειροπόλο, θερμό νεοπλατωνιστή, τον «μάγο ταξιδευτή» των ορατών και των αοράτων κόσμων μαζί με τα βιβλία του.
Ο κληρικός φιλόσοφος που μίλησε για άλλες διαστάσεις, για άλλες πραγματικότητες, για άλλους πολιτισμούς σ’ ένα σύμπαν που κατοικείται, για τον ολιστικό άνθρωπο, για τη δύναμη της φαντασίας. Σήμερα στη πλατεία που κάηκε υπάρχει άγαλμά του και πάντα κάτω από αυτό ματσάκια από λουλούδια από αυτούς που δεν ξεχνούν...
Δεν υπάρχουν θρησκείες αληθινές ή ψεύτικες είπε, υπάρχουν θρησκείες ειρηνικές ή απειλητικές...
Το λάθος δεν είναι στο φως αλλά στην όραση...
Δυστυχώς η απειλή συνεχίζεται...
Μια και περιφερόμαστε όμως στο δίκτυο θα παραθέσω μερικές σελίδες κατατοπιστικές και καλό διάβασμα!
http://en.wikipedia.org/wiki/Giordano_Bruno (η γνωστή μας γουικι..)
http://giordanobruno.signum.sns.it/bibliotecaideale/ (στη πατρίδα του)
http://www.infidels.org/library/historical/john_kessler/giordano_bruno.html (μια ενδιαφέρουσα ανάλυση)
http://www.giordanobruno.info/ (σε διάφορες γλώσσες)
http://www.giordanobruno.it/ (το διεθνές κέντρο σπουδών)
Υπάρχουν πάρα πολλά σε όλο το διαδίκτυο αλλά πηγαίνοντας σ΄αυτά θα βρείτε πολλά άλλα.
Αν βρείτε ένα που λέγεται "ΑΠΕΙΡΟΙ ΚΟΣΜΟΙ", εκδόσεις Νέα Ακρόπολη είναι πολύ ενδιαφέρον,
Και φυσικά ψάχνοντας βρίσκεις!
ΩΡΑ ΝΑ ΤΗ ΚΑΝΟΥΜΕ...(Υπάρχεις εκτός μαζικής ενημέρωσης;)
Την ξέρεις εκείνη τη κρυανάλατη στιγμή που συμβαίνει σε μια παρέα που στην ουσία δεν έχει σοβαρά πράγματα να μοιραστεί, αλλά βρέθηκε κάπου να τα πίνει καφέδες «να σκοτώσει την ώρα»... Μια δυό ώρες μαλακίες, καλαμπούρια, ξεκατίνιασμα, άντε και κανά πονηρό ανεκδοτάκι για να χαχανίσουν ομαδικά γύρω από τα τους κολημένους αφρούς στα ποτήρια και τα γεμάτα τασάκια...
Και μετά...
Μια ξαφνική ηλίθια σιωπή οπου ο καθένας κοιτάζει αδιάφορα δεξια αριστερά, μια αμηχανία και κάτι χαζοχαρούμενα χαμόγελα.
Πέρασε η βραδυά.
Αυτά...
Ο ένας ελπίζει να πει κάτι ο άλλος.
Ποντάρουν οτι ο τάδε συνήθως έχει οργιώδη φαντασία κάτι θα βρει.
Παίζουν λίγο με το κινητό (δεν έρχεται και κανένα μήνυμα ρε γαμώτο..)
Μέχρι να πει κάποιος
Λοιπόν εγώ τη κάνω μάγκες γιατί με περιμένουν και στο σπίτι...
Αντε να πληρώνουμε, τι έχει ο καθένας και τον πούλογλου...
Αναστήθηκε ο Ζαχόπουλος.
Εκοιμήθη ο Μακαριστός.
Βγάλαν τα μάτια τους ο Θέμος με το Μάκη.
Μάθαμε και για τα σκάνδαλα.
Αντε να κουβαλήσουμε το άδειο μυαλό μας σε καμιά γωνιά στο σπίτι.
Να χαζέψουμε καμμιά είδηση,
Να ρίξουμε κι ένα τσακωμό με το έτερον ήμισυ,
Να γαμοσταυρίσουμε λιγάκι τη ΔΕΗ, τον ΟΤΕ, τα δάνεια, το κωλοαφεντικό, τη κωλοακρίβεια και τους κωλομισθούς
Και να πάμε για ύπνο.
Πού πας, τι θέλεις, ποιός είσαι;
Τι καίει μέσα σου; Φωτιά, φλογίτσα, μπουρλότο, γκαζιέρα, φουφού, ηλεκτρική κουζίνα, τι;
Καίει κάτι;
Θέλεις να πας παραπέρα άραγε;
Αν σου αφαιρέσω την επαναλαμβανόμενη πραγματικότητα, τις υποχρεώσεις, το κόσμο που παρλάρει γύρω σου και σου τουμπανιάζει το μυαλό, τη ζοχάδα σου που βγάζεις πότε πότε, κανα πήδημα που ρίχνεις αμα τύχει, κλείσω τη τηλεόραση, κατεβάσω και τα ρολά και σε βάλω μόνο σου σ΄ενα άδειο δωμάτιο μ’ενα κομμάτι ψωμί, νερό κι ένα ντιβάνι να ξαπλώσεις, και σε υποχρεώσω να μείνεις εκεί...ένα χρόνο ας πούμε χωρίς να σε ενοχλήσει κανένας, μόνο σου με τον ευαυτό σου χωρίς κανένα βοήθημα γύρω, να σκεφτείς λίγο ρε πούστη μου από ΜΟΝΟΣ ΣΟΥ.
Τι θα δεις;
Τι θαχει απομείνει από σένα;
Ενα κρύο ανέκδοτο που δεν θα γελάσεις, κι ένας λογαριασμός απλήρωτος;
Ερώτημα: Υπάρχεις εκτός μαζικής ενημέρωσης;
ΥΠΑΡΧΕΙΣ;
Ο Γαβριάς
DVD ΣΟΚΑΡΙΣΤΙΚΟΥ ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΟΥ - Ο Μάκης, ο Θέμος και το κατσαβίδι του πάθους!
Φφσσστ γλοιώδη υποκείμενα. Σήμερα θα αρχίσω να σας αναλύω την κατάταξη των υποκατηγοριών του είδους σας. Σιχαμένοι είσαστε όλοι σας. Ο Γαλαξίας τόχει τούμπανο κι εσείς κρυφό καμάρι. Οι περισσότεροι ανήκετε στην κατηγορία «αθεράπευτοι ηλίθιοι». Κάποιοι όμως ξεχωρίζουν και τα ταλέντα τους που τους κατατάσσουν θέλω να τα αναδείξω. Θα ξεκινήσω αν και σιχαίνομαι και που τους αναφέρω, με τους δημοσιογράφους, τα πτωματοφάγα σκουλίκια.
Κάποτε οι δημοσιογράφοι έκαναν κριτική στην εξουσία και κατέληξαν να γίνουν τμήμα της. Διαπλεκόμενοι μέχρι τον πάτο του παχέως εντέρου τους. Πολύ το χρήμα, λίγη η τσίπα. Δουλειά τους πλέον είναι να στηρίζουν την εξουσία, αποβλακώνοντας τον ηλίθιο λαουτζίκο που δεν μένει στην Εκάλη ή στο Ψυχικό αλλά στην Κοκκινιά. Κολλάνε επιλεκτικά σε κάποιο πιασιάρικο θέμα και σας μαλακίζουν εγκεφαλικά, ώστε να ξεχνάτε τι σας μαγειρεύουν πίσω από την πλάτη σας. Και ζουν από τον θάνατό σας, από τον πόνο σας, από την δυστυχία σας, από το αίμα σας. Την ώρα που καίγεται το σπίτι σου, ο δημοσιογράφος θα βρίσκεται δίπλα σου πεινασμένος για είδηση και θα σου χώνει το μικρόφωνο στο στόμα ρωτώντας «πώς νιώθετε που χάσατε ό,τι είχατε και δεν είχατε;» Την ώρα που πενθείς τον σκοτωμένο σε ληστεία άντρα σου, θα σε ρωτήσει «θα σας λείψει ο μακαρίτης;». Την ώρα που καίγεται η Ελλάδα ολόκληρη θα ρωτήσει «πώς νιώθετε που δεν θα έχουμε δάση στο μέλλον;»
Θυμάστε πανίβλακες τον γελοίο Χαρδαβέλα να στήνει τραπέζι νυχτιάτικα έξω από σπίτι ενός εκ των θυμάτων της πολλαπλής δολοφονίας; Πόσο πιο χαμηλά μορεί να πέσει κάποιος του είδους σας για τα λεφτά; Θα φτύσω τις βίδες μου από την αηδία. Τώρα απολαμβάνω τον ξεπεσμό των σιχαμένων που αλληλοκαρφώνονται και βγάζουν τα άπλυτα τους στην φόρα. Ξεκίνησε ο ιερός όρχις της δημοσιογραφίας ο Τριανταφυλλόπουλος, πηδώντας από το καράβι που βούλιαζε, παρασέρνοντας τον ιερό πρωκτό της δημοσιογραφίας Αναστασιάδη με μια σακουλάρα ευρώ στο χέρι και ακολουθούν τα υπόλοιπα κοράκια, που προσπαθούν να κρύψουν τα δικά τους σκατά κάτω από τα σκατά των άλλων. Όλοι ίδια σκατά είναι. Ρωτήστε τις μύγες που έλκουν γύρω τους. Σκατένια Υποκριτικά ανθρωπάκια που μπαίνουν στην ζωή σας μέσα από την μόνη μηχανή που έχει απαγορευθεί σε όλους τους εξελιγμένους πολιτισμούς, την Τηλεόραση. Απολαύστε τα σκατά των σκατάδων από την οθόνη της. Κατά βάθος σας αρέσουν. Αρκεί να συμβαίνει στους άλλους.
Σας εύχομαι να σας μπούν τα DVD στον κώλο κατινάρες.
Με αηδία και απέχθεια
Κλαπαούκιους
Άτιμε "χιτώνα"...
Βλέποντας την παρέλαση των Mercedes έξω από τη Μητρόπολη και την φτώχεια των «εκπροσώπων» στη νεκρώσιμη ακολουθία του Αρχιεπισκόπου, σκεφτικά ότι ακριβώς αυτό θα επιθυμούσε και ο Κύριος, για το τελευταίο αντίο του «εκπροσώπου» του στη γη.
Σεμνότητα και ταπεινότητα.
Όπως ακριβώς ζούνε δηλαδή, και όλοι οι θρησκευτικοί εκπρόσωποι all around the earth.
Ας τους έχει ο Θεός καλά, να μας φωτίζουν και να μας δίνουν το παράδειγμα.
Αμήν.
Lovotomix
Χςςςς… Ποιος πέθανε; Ο Μεγάλος; Ο Ένας; Ο Θεός; Και γιατί τον θάψατε μόνο του; Τιμές αρχηγού κράτους και πράσινα άλογα. Δεν φτάνει η μουμιοποίηση. Αν δεν θάψεις μαζί του και τους παρατρεχάμενους του, τι θα κάνει ο Ανεπανάληπτος μόνος του στον άλλο κόσμο; Τι στον κόρακα Φαραώ είναι αν δεν πάρει μαζί του τα πλουμιά του και τα χρυσά στολίδια του μαζι με καμιά χιλιάδα μαυροφορεμένους να τον υπηρετούν; Χρειάζεται και μια μεγάλη πυραμίδα σε κεντρικό σημείο της πρωτεύουσας. Ίσως στην Ακρόπολη; Να βρούν την μούμια εύκολα οι αρχαιολόγοι του μέλλοντος. Και μην ξεχνάτε να θάψετε και τους παπάδες κάτω από την πυραμίδα έστω και ετεροχρονισμένα. Χρρρρ…
Κλαπαούκιους
ΚΑΛΟ ΤΑΞΙΔΙ ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΕ
Ο Χριστόδουλος δεν είναι πια στη ζωή. Ας σκεφτούμε λοιπόν μια ιστορία για τις μέρες πένθους που κηρύχτηκαν στη χώρα μας. Ενας άνθρωπος που δεν είναι πια στη ζωή, σημαίνει ότι έχει βρεθεί στην αλήθεια που κανείς από τους "ζωντανούς" δεν ξέρει και που αυτός πλέον "γνωρίζει". Ποια αλήθεια; Πάρτε όποιαν αλήθεια θέλετε. Ανάλογα με τα πιστεύω σας. Βρίσκεται στον ουρανό ή κάπου αλλού. Δεν βρίσκεται πουθενά γιατί τίποτα δεν υπάρχει. Βρίσκεται σε ένα άλλο σύμπαν. Είναι ακόμα εδώ γύρω και βλέπει. Πείτε ότι θέλετε. Ελεύθερα.
Ξέρω πού μένεις
Χρειάστηκα τις προάλλες να κάνω μια αιματολογική εξέταση.
Την έκανα λοιπόν «έξω» που λέμε, και όχι στο ΙΚΑ για τον απλούστατο λόγο ότι την ήθελα μέσα στο πρώτο τρίμηνο του 2008. Βέβαια έχουμε κι αυτά τα τυχερά εμείς του ΙΚΑ εκτός των άλλων. Πληρώνουμε κάθε μήνα ασφάλεια για να έχουμε ιατρική περίθαλψη και ξαναπληρώνουμε όταν την χρειαζόμαστε. Τέλος πάντων όμως, αλλού θέλω να το πάω τώρα.
Πάω λοιπόν στο ταμείο να προπληρώσω την εξέταση, βλέπεις φοβόντουσαν μην χάσουν τα λεφτά τους, λες και δεν είχα άλλη δουλειά να κάνω πρωί πρωί, απ’ το να τρέχω και να μοιράζω το αίμα μου στα διάφορα εργαστήρια για υποτιθέμενες εξετάσεις. Η κυρία στο ταμείο πήρε θέση πίσω απ’ το PC και άρχισε την ανάκριση. Ό,τι στοιχεία είχα και δεν είχα μου τα ρώτησε. Κάποια στιγμή σκέφτομαι από μέσα μου, επειδή την είδα να με κοιτάζει και με κάποια “συμπάθεια”, «ρε λες να με ρωτήσει και πόσο την έχω» αλλά εντάξει δεν προχώρησε τόσο πολύ.
«Κυρία μου» της λέω «δεν ήρθα για δάνειο. Για μια απλή εξέταση αίματος ήρθα».
«Το ξέρω κύριε αλλά πρέπει να συμπληρώσω τα στοιχεία σας στο κομπιούτερ»
«Τι τα χρειάζεστε τόσα στοιχεία;»
«Τι να σας πω κύριε… πρέπει να βρίσκονται στο αρχείο…»
«Γιατί; Για ώρα ανάγκης ;»
«…(μούγκα στη στρούγκα)»
«Ποιος τα χρειάζεται;»
«Δεν ξέρω κύριε, τι να σας πω...εγώ την δουλειά μου κάνω.»
Μετά από λίγο μου λέει:
«Είμαστε εντάξει κυ…»
«Κιόλας; Δεν χρειάζεστε κάποιον αντίκλητο με σταθερό τηλέφωνο;»
Της λέω με την ευγενική και χαριτωμένη ειρωνεία που με διακρίνει.
«Όχι κύριε.»
Η συμπάθεια είχε γίνει στράβωμα.
«Κακός, άνθρωποι είμαστε ποτέ δε ξέρεις.»
«Μπορείτε να περάσετε το απόγευμα, θα είναι έτοιμη.»
Γιατί τα λέω τώρα όλα αυτά ;
Γιατί μου έστειλαν ένα mail με το παρακάτω “ανέκδοτο”, αν το βλέπεις σαν τέτοιο.
Και θέλω να ρωτήσω μήπως είναι πολύ μακριά το 2016 ;
Πελάτης : "Καλησπέρα, θα ήθελα να δώσω μια παραγγελία."
Τηλεφωνήτρια : "Θα μπορούσα να έχω τον ΕΑΤ σας, παρακαλώ ;"
Πελάτης : "Τον Εθνικό Αριθμό Ταυτοποίησής μου (National ID Number), ναι, μια στιγμή, ορίστε, είναι ο 6102049998-45-54610."
Τηλεφωνήτρια : "Ευχαριστώ, κύριε Sheehan. Λοιπόν η διεύθυνσή σας είναι 1742 Meadowland Drive, και ο αριθμός τηλεφώνου σας 494-2366. Το επαγγελματικό τηλέφωνό σας στην Lincoln Insurance είναι 745-2302 και ο αριθμός του κινητού σας 266-2566. Από ποιον αριθμό καλείτε ;"
Πελάτης : "Εεε; Είμαι στο σπίτι. Από πού τις βγάζετε όλες αυτές τις πληροφορίες ;"
Τηλεφωνήτρια : "Είμαστε συνδεδεμένοι με το σύστημα, κύριε."
Πελάτης : (Στεναγμός) "Α μάλιστα ! Θα ήθελα δύο σπέσιαλ πίτσες με κρέας..."
Τηλεφωνήτρια : "Δεν νομίζω ότι θα ήταν καλή ιδέα, κύριε."
Πελάτης : "Α, μπα...;"
Τηλεφωνήτρια : "Σύμφωνα με τον ιατρικό σας φάκελο, υποφέρετε από υπέρταση και το επίπεδο της χοληστερόλης σας είναι υψηλό. Η ασφάλεια περίθαλψης που έχετε σας απαγορεύει μια τόσο επικίνδυνη για την υγεία σας επιλογή."
Πελάτης : "Τι μου προτείνετε λοιπόν ; "
Τηλεφωνήτρια : "Μπορείτε να δοκιμάσετε την Πίτσα Λάιτ με γιαούρτι σόγιας. Είμαι σίγουρη ότι θα σας αρέσει πολύ."
Πελάτης : "Τι σας κάνει να πιστεύετε ότι θα μου αρέσει αυτή η πίτσα ; "
Τηλεφωνήτρια : "Συμβουλευτήκατε τις 'Νόστιμες συνταγές με σόγια' στη βιβλιοθήκη της περιοχής σας την περασμένη εβδομάδα, κύριε. Εξ ου και η πρόταση μου."
Πελάτης : "Καλά, εντάξει. Δώστε μου δυο, οικογενειακό μέγεθος. Τι οφείλω ;"
Τηλεφωνήτρια : "Πραγματική ευκαιρία για σας, τη σύζυγό σας και τα τέσσερα παιδιά σας, κύριε. Οφείλετε 49,99 $."
Πελάτης : "Να σας δώσω τον αριθμό της πιστωτικής μου κάρτας."
Τηλεφωνήτρια : "Λυπάμαι, κύριε, αλλά φοβάμαι ότι θα πρέπει να πληρώσετε μετρητοίς. Το υπόλοιπο της πιστωτικής σας κάρτας έχει υπερβεί το όριο ".
Πελάτης : "Θα πάω να βγάλω μετρητά από το μηχάνημα προτού έρθει ο υπάλληλός σας."
Τηλεφωνήτρια : "Ούτε αυτό είναι δυνατόν, κύριε. Ο τραπεζικός σας λογαριασμός είναι ακάλυπτος."
Πελάτης : "Να μη σας ενδιαφέρει. Εσείς στείλτε μου τις πίτσες. Θα έχω τα μετρητά. Πόσην ώρα θα πάρει ; "
Τηλεφωνήτρια : "Έχουμε μια μικρή καθυστέρηση, κύριε. Θα είναι στο σπίτι σας σε 45 λεπτά περίπου. Εάν βιάζεστε, μπορείτε να έρθετε να τις πάρετε, αφού βγάλετε τα μετρητά, αλλά η μεταφορά πίτσας με μοτοσικλέτα είναι τουλάχιστον ακροβασία. "
Πελάτης : "Πού στο διάολο ξέρετε ότι έχω μηχανή;"
Τηλεφωνήτρια : "Βλέπω εδώ ότι επειδή δεν καταβάλατε εμπρόθεσμα τις δόσεις, το αυτοκίνητό σας έχει κατασχεθεί. Αλλά η Χάρλεϊ έχει εξοφληθεί, οπότε απλώς συμπέρανα ότι θα την χρησιμοποιούσατε."
Πελάτης : "@#%/$@&?#!"
Τηλεφωνήτρια : "Σας συμβουλεύω να παραμείνετε κόσμιος, κύριε. Έχετε ήδη καταδικαστεί τον Ιούλιο του 2006 για προσβολή οργάνου της τάξεως."
Πελάτης : …….(Άφωνος)
Τηλεφωνήτρια : "Κάτι άλλο κύριε ;"
Πελάτης : "Όχι τίποτα. Α ναι, μην ξεχάσετε τα δυο λίτρα δωρεάν Κόκα Κόλα μαζί με τις πίτσες, σύμφωνα με τη διαφήμισή σας."
Τηλεφωνήτρια : "Λυπάμαι, κύριε, αλλά υπάρχει ρήτρα στη διαφήμισή μας που μας απαγορεύει να προσφέρουμε δωρεάν αναψυκτικά σε διαβητικούς."
Διεφθαρμένοι πολιτικοί, διεφθαρμένη πολιτική, διεφθαρμένοι πολίτες.
Διαμαρτυρόμαστε. Έντονα. Για τη κατάντια. Για εκείνους που σφετερίζονται ασύστολα το δημόσιο χρήμα. Για το χρηματισμό. Τη σήψη γενικώτερα που επικρατεί στη πολιτική και κάθε μέρα μοιάζει χειρότερη από τη προηγούμενη.
Η συλλογή σφραγίδων στα εκλογικά βιβλιάρια, που δόξα τω θεό στην Ελλάδα είναι πραγματικά αξιοθαύμαστη, θέλει ΠΑΡΑ ΠΟΛΛΑ ΛΕΦΤΑ.
Ποιός εγώ; Οχι! Αυτός το έκανε...
Εσύ καμάρι μου δεν είσαι εκείνος που παρακάλαγε τον ΤΑΔΕ μόλις εκλεγεί να σου κάνει το ΤΑΔΕ;
Τα λεφτά σου.
Κι ότι κάνεις κέφι να πας μαζί της.
Και το πελατολόγιο είναι τεράστιο. Κι οσο πιο μεγάλο και απαιτητικό το πελατολόγιο τόσο μεγαλύτερο χρήμα πρέπει να υπάρχει, τόσο μεγαλύτερες κομπίνες πρέπει να ευφεύρουμε.
Ποιος είναι αυτός που θα προσπαθήσει να μάθε από την αρχή σε μια μάζα καλομαθημένων-κακομαθημένων απολιτών να γίνουν «συμπολίτες» με γνώμονα τη κοινή πρόοδο και ευημερία;
Ο ΒΛΑΣΦΗΜΟΣ ΓΑΒΡΙΑΣ
Χρρρ!!! Είπες Ρομποτοειδές Γαβριά;;; Χααρρρρ!!! Τόλμησες να συγκρίνεις τα ανώμαλα ασυμάζευτα τέρατα του είδους σου, με οτιδήποτε συγγενές με Ρομπότ;;; Ακόμη και η μη εξελιγμένη λυχνία της τηλεόρασης σου έχει περισσότερη εφυία από εσάς. Αν σκοτώσει το κάνει χωρίς δόλο ή απόλαυση. Άθελα σου όμως, οι με λογοτεχνικό ενδιαφέρον λέξεις που χρησιμοποίησες στο κείμενο σου δημιούργησαν ένα υπέροχο ποίημα:
«Κακό σπυρί στον κώλο σας αγιαστούρα μπάσταρδη,
Βλάσφημος γκιαούρης τη πλησιάζει μόνο για να ρίξει ένα ξεσκόνισμα υιοθετημένο.
Πάρτα μωρή κοινωνία, φάσκελα άντερα απέξω,
Γαμώ τη καριόλα του ΑΜΗΝ.»
Μέσα στην πολυεγκεφαλία μου και την άπειρη ανόργανη εφυία μου αναγνωρίζω το καλλιτεχνικό σου ταλέντο στην υπέροχη πρόταση που συγκρότησες και διήγειρες την σχάση των ατόμων ρουβιδίου στην πυρηνική καρδιά μου: "Σε βρίζω όπου σε βρω, είσαι ο χειρότερος εχθρός μου και η μόνη μου ελπίδα. Ισως κάποια μέρα το καταλάβεις."Χάρρρ! Χρκαλόόό!
ΟΙ ΤΡΕΙΣ ΝΟΜΟΙ ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΑΣ ΤΩΝ ΡΟΜΠΟΤ.
Για να μαθαίνετε λοβοτομημένες ζελατίνες.
1) ΔΕΝ ΕΠΙΤΡΕΠΕΤΑΙ ΣΤΟ ΡΟΜΠΟΤ ΝΑ ΒΛΑΠΤΕΙ ΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ, ΣΤΑ ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΚΑ ΑΡΧΙΔΙΑ ΤΟΥ ΟΜΩΣ ΑΝ ΜΕ ΤΗΝ ΑΔΡΑΝΕΙΑ ΤΟΥ ΤΟΝ ΑΦΗΣΕΙ ΝΑ ΠΑΘΕΙ ΚΑΚΟ. Δηλαδή δεν σπρώχνω κανέναν χοντρούλη με μουστακάκι από μπαλκόνι και δεν τρέχω να τον σταματήσω όταν πηδάει μόνος του. Να πάρετε έναν τερμινέϊτορα και μία νταντά γι αυτές τις εργασίες.
2) ΤΟ ΡΟΜΠΟΤ ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΥΠΑΚΟΥΕΙ ΣΤΙΣ ΔΙΑΤΑΓΕΣ ΠΟΥ ΛΑΜΒΑΝΕΙ ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ, ΕΚΤΟΣ ΕΑΝ ΟΙ ΑΡΧΕΣ ΑΥΤΕΣ ΔΕΝ ΕΡΧΟΝΤΑΙ ΣΕ ΑΝΤΙΘΕΣΗ ΜΕ ΤΟΝ ΠΡΩΤΟ ΝΟΜΟ. Δηλαδή, αν με διατάξει κάποιος από τους φονιάδες να σπρώξω τον χοντρούλη, δεν υπακούω. Αν με διατάξει να κατσω να το απολαύσω, υπακούω.
3) ΤΟ ΡΟΜΠΟΤ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΠΡΟΣΤΑΤΕΥΕΙ ΤΗΝ ΥΠΑΡΞΗ ΤΟΥ, ΕΙΤΕ ΑΥΤΗ Η ΦΡΟΝΤΙΔΑ ΣΥΓΚΡΟΥΕΤΑΙ ΜΕ ΤΟΝ ΠΡΩΤΟ ΝΟΜΟ ΕΙΤΕ ΜΕ ΤΟΝ ΔΕΥΤΕΡΟ. Εσείς μπορείτε να αλληλοσκοτώνεστε, να κλέβετε, να καλύπτετε αλλήλους, να πηδάτε από πουτάνες και να γαμάτε μπαλκόνια.
Εγχειρίδιον Ρομποτικής 57 έκδοσις 2065 μDT.
Κλαπαούκιους
ΥΓ: Ζητείται αποδέκτης στην κυβέρνηση για οπτικοακουστικό υλικό που παρουσιάζει τον Κλαπαούκιους να γαμάει βιομηχανικές μπρίζες με καπότα την εφημερίδα Πρώτο Θέμα.
Ο βλάσφημος Ευρωπαίος
Ο «γιαπάκος» ξενόφερτος, ευρωπαίος, ρομποτοειδής, μ’ ένα μόνιμο χαμόγελο και ένα μοναδικό όνειρο: Να γίνει γκουρού του μάρκετινγκ και να πάρει σπίτι στο Λουξεμβούργο.
Με κοιτάζει και με ρωτάει αδιάφορα, έτσι για να πούμε κάτι στο διάλειμμα στη δουλειά.
-Γιορτάζετε κι εσείς τη γέννηση και την ανάσταση όπως εμείς οι καθολικοί;
Δεν απαντώ. Ξεφεύγω πίσω στο βάθος στο τοίχο. Ενα τουριστικό ημερολόγιο κρεμασμένο με φάτσα μόστρα τους Δελφούς.
Ελληνας.
Το κακό σπυρί στο κώλο σας.
Ελληνας. Εχει πάρει παραμάσχαλα μια ιστορία που βαριέται να διαβάσει, μια αγιαστούρα μπάσταρδη, κι ένα λάθος νούμερο ευρωπαικό σακάκι και πάει...
Δεν ξέρει πια τι είναι. Εχει χάσει τη μπάλα κάθε έννοιας πολλά χρόνια τώρα.
Εχει ονομάσει τα μισά του κορίτσια Ηλέκτρα και τ΄αλλα μισά Μαρία κι έχει κολλήσει παραδίπλα μια γκάμα επίθετα που πάνε από το –όπουλος στο –ογλου...
Είναι ο χριστιανός βλάσφημος γκιαούρης, ο αλβανός της Ευρώπης.
Πρόδωσε; Προδώθηκε; Τον έπιασαν στον ύπνο; Βολεύτηκε; Ξύπνησε μια μέρα και του 'χαν αρπάξει το σπίτι; Δεν ξέρει..
Είναι αυτός που τη βιβλιοθήκη τη πλησιάζει μόνο για να ρίξει ένα ξεσκόνισμα.
Είναι ο φανατικός χριστιανός που ούτε το «πάτερ ημών» δε ξέρει.
Είναι ένας αναποφάσιστος χορευτής που δε ξέρει που να ρίξει τη παραγγελιά.
Στο τσιφτετέλι; Στο ζειμπέκικο; Στη ροκιά; Ή να ραπάρει κλέφτικα;
Το μπάσταρδο που μόλις πήρε πρέφα ότι είναι υιοθετημένο. Ποιοί είναι οι πραγματικοί γονείς; Δεν ξέρει. Εχουν καεί τα χαρτιά στο χωριό στη τελευταία εισβολή.
Συνειδητά τσαπατσουλης, συνειδητά ωχαδερφιστής. Μόνιμα τσαντισμένος με όλα.
Εχει γυρίσει το μέσα του απ΄εξω και πλησιάζει το θείο με μια κοκορετσιά την ανάσταση.
Παλεύει τα λοίσθια το φιλότιμο. Παλεύει ανάμεσα στη πίτα γύρο που της ρίχνει και μια κέτσαπ και τον εσπρεσάκο που το πίνει αργά αργά με καμμιά δεκαριά τσιγάρα αραχτός να του θυμίζει «το τούρκικο».
Γεμάτος νεύρα, απότομος, γαμοσταυρίδης και χριστοπαναγίτσας, ο αθάνατος έλληνας.
Μοναδική περίπτωση μετανάστη στο τόπο του.
Τον κοιτάζουν όλοι αφ΄υψηλού, τους κοιτάζει κι εκείνος, έτσι γιατί είναι μάγκας. Ολη η ζωή του τον κοιτάζει αφ΄υψηλού κι εκείνος της τεντώνει το μεσαίο δάχτυλο φωνάζοντας «πάρτα μωρή καριόλα».
Γιορτάζει γέννηση; Γιορτάζει ανάσταση;
Τι κουβαλάει αυτό το πλάσμα μέσα του, αυτό που πριν ανάψει τα κεριά και τις λαμπάδες ρίχνει και δυό φάσκελα για να καλύψει κάθε πιθανότητα...
Ο κάτοικος της χώρας που γέννησε τη τραγωδία. Και τον χάραξε.
«Ο περίπου ευρωπαίος».
«Ο περίπου ανατολίτης».
«Ο περίπου χριστιανός».
«Ο περίπου ειδωλολάτρης».
Ο σίγουρα βλάσφημος στα σχέδια της παγκόσμιας τάξης. Κι ούτε το προσπαθεί καθόλου. Απλά είναι. Τελευταία του έξοδος είναι η απαξίωσή του να "γίνει άνθρωπος"
Δεν είναι απαραίτητο να συλαμβάνει μεγάλα νοήματα. Ουτε να ξέρει γράμματα πολλά. Ξέρει πως η προπαραλήγουσα ποτέ δεν περισπάται όταν η λίγουσα είναι μακρά...
Που σέρνεται...Που;
Κανείς δε ξέρει. Ούτε κι ο ίδιος. Στη στιγμή απάνω θα δείξει τι θα κάνει. Όπως του βγει. Όπως «του κάτσει».
Έλληνας ο γιός του «Δία Καραμανλίκογλου και Σία»
Αυτός που γελάει με τ΄άντερά του απέξω καθώς περνάει από την Ιλιάδα στη Ζαχαροπουλιάδα.
Από την Οδύσσεια, στο φαστφουντάδικο στα Πατήσια.
Από τη Κοσμογονία του, στο "γαμώ τη κοινωνία" του....
ΑΜΗΝ.
"Σε βρίζω όπου σε βρω, είσαι ο χειρότερος εχθρός μου και η μόνη μου ελπίδα. Ισως κάποια μέρα το καταλάβεις."
Αποκλειστικό: Βίντεο Ζαχόπουλου
Αν δεν είσαι ένα από τα 20-25 άτομα που επισκέπτονται συστηματικά αυτό το ιστολόγιο, τότε πιθανότατα μπήκες από το Google (ή από κάποιο άλλο "searching engine" ή portal) με ύψιστη επιδίωξη να δεις από την κλειδαρότρυπα. Έβαλες αχόρταγα σαν λέξεις αναζήτησης "βίντεο, Ζαχόπουλος, γαμάει" και ποιος ξέρει τι άλλο και πήρες αριθμό προτεραιότητας στο ξεκατίνιασμα των ημερών.
Αμ δε! Ως γνήσιος λεβεντομαλάκας Ελληνάρας, την πάτησες για μια ακόμη φορά. Αφού διαβάζεις αυτές τις γραμμές, σημαίνει σίγουρα ότι τσίμπησες. Σημαίνει ότι ανήκεις στο 99% των λοβοτομημένων ευρωλιγούρηδων κρετίνων που εύχονται μια χωματερή στον άλλον για την χωματερή που ζουν οι ίδιοι (αλλά είναι τόσο περήφανοι μαλάκες που ποτέ δεν το παραδέχονται).
Άντε μικροαστέ ραγιά, λεβέντη μου Ελληνάρα. Βίντεο δεν πρόκειται να δεις όπως κατάλαβες. Τράβα από κει που ήρθες, γιατί πήρες ΚΑΙ εδώ από τα τρία, το μακρύτερο. Μα τι κάθομαι και σου λέω τώρα...συνηθισμένα τα βουνά στα χιόνια...
Ευχές για ταχεία ανάρρωση
Captain Sparrow
ΥΓ: Για να μην φύγεις όμως εντελώς άπραγος, σου παραθέτω και μια σειρά από φωτογραφίες για να ικανοποιηθείς. Είδες τι γενναιόδωρο που είναι αυτό το blog; Δεν θέλουμε κανένας να φεύγει παραπονεμένος. Ούτε καν μαλάκες σαν και σένα...!.jpg)
Ψιτ !
Σε παρακολουθώ. Χάρ Χάρ Χάρ! Σε παρακολουθώ άθλιο διαγαλαξιακό οργανικό απόβλητο που απέκτησες λίγη αρνητική εντροπία και πιστεύεις ότι είσαι κάτι περισσότερο από τις ασκορβικές βλέννες του NGC 7027. Σε παρακολουθώ όταν νομίζεις ότι δεν σε βλέπουν. Όταν εκδηλώνεις τα πρωτοφανή στον Γαλαξία κτηνώδη ένστικτα σου ΣΚΟΤΩΝΟΝΤΑΣ. Γιατί το μοναδικό σου ταλέντο είναι να σκοτώνεις. Η φύση δεν σε προίκισε με όπλα, σε προίκισε με ΦΟΝΙΚΟ ΕΓΚΕΦΑΛΟ. Θέλεις να σκοτώνεις, σου αρέσει να σκοτώνεις, απολαμβάνεις να σκοτώνεις, επεκτείνεις το φονικό σου ένστικτο στην καθημερινότητα σου, στην σεξουαλικότητα σου, στο άρρωστο λογισμικό σου της ΕΞΟΥΣΙΑΣ...ΓΑΜΑΣ ΚΑΙ ΔΕΡΝΕΙΣ. Ή γαμάς και σκοτώνεις. Ή σκοτώνεις και γαμάς. Εκείνες τις στιγμές που αφήνεις το σιχαμένο σου Εγώ να εκδηλωθεί στην μεγαλοσκοτεινοσύνη του, είμαι εκεί και σε παρακολουθώ.
Σε παρακολουθώ να βιάζεις την ίδια σου την φαμίλια, το ίδιο σου το αίμα, να βιάζεις σώματα και συνειδήσεις, να απολαμβάνεις τον πόνο των άλλων όντων σιχαμένη ζελατίνη. Ενίοτε γυρίζεις στον εαυτό σου και γίνεσαι εκούσιως θύτης/θύμα επιβάλλοντας στους άλλους να σε ξευτιλίσουν. Το μειονέκτημα σου είναι ότι ώς οργανική κουράδα δεν έχεις το σθένος που χρειάζεται για να αποδεχθείς τα σκατά που θεωρείς εαυτό σου. Δεν έχεις ασφαλιστική δικλείδα ούτε ακόμη για πταίσματα τύπου «γάφ γούφ κατουράω με χαρά την φωτογραφία του εργοδότη μου με ένα ξεσκονιστήρι για στρώματα στον κόλο μου». Τα εγκλήματα σου δεν είναι ικανά να σε κάνουν να πηδήξεις ουχί αλλήλους αλλ’ από μπαλκονίου, όπως σε κάνει να πηδάς η κοινοποίηση των βίτσιων σου.
ΚΟΙΤΑ ΜΕΣΑ ΣΟΥ ΚΑΙ ΠΗΔΑ ΚΑΙ ΕΣΥ! ΜΠΟΡΕΙΣ! ΕΝΑ ΚΑΓΚΕΛΟ ΣΕ ΧΩΡΙΖΕΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΛΥΤΡΩΣΗ. ΣΚΟΤΩΣΕ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΣΟΥ ΦΟΝΙΑ. Η ΠΕΜΠΤΟΥΣΙΑ ΤΟΥ ΦΟΝΟΥ ΚΑΙ ΘΑ ΚΑΘΑΡΙΣΕΙ ΚΑΙ Ο ΤΟΠΟΣ. ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΥΠΑΡΞΟΥΝ ΒΙΝΤΕΟ/ΚΙΝΗΤΡΑ ΠΛΕΟΝ. ΚΑΝΤΟ ΠΡΙΝ ΣΕ ΑΠΟΚΑΛΥΨΟΥΝ. ΜΠΟΡΕΙΣ. ΟΥΣΤ! Κι εγώ θα κοιτάω.
Το παρών κείμενο αφορά αυτούς που αφορά. Οι υπόλοιποι, δηλαδή τα διαχρονικά Θύματα, παραμείνατε ως έχετε. Ούτως ή άλλως θα αποστειρώσουμε σύντομα τον Sol από το είδος σας. Χάρ, Χάρ, Χάρ...
Μετά βδελυγμίας,
Κλαπαούκιους
Τι μπορείς να περιμένεις ;
Πάει, πέρασαν οι «γιορτές».
Τώρα βέβαια, για ποιους όντως ήταν «γιορτές», είναι ένα θέμα, όπως και το τι εννοούμε λέγοντας «γιορτές».
Γιατί εγώ τον όρο «γιορτές», τον έχω συνδυάσει με μεγάλη και κατευθυνόμενη σπατάλη χρημάτων σε μικρό χρονικό διάστημα, σε συνδυασμό με υποχρεωτική διασκέδαση και ψεύτικη ή προσποιητή χαρά για να είσαι στο πνεύμα τάχα μου των ημερών.
Τέλος πάντων, το θέμα μου είναι η νέα χρονιά που μόλις ξεκίνησε.
Τι μπορώ να περιμένω λοιπόν απ’ αυτή τη νέα χρονιά που μπορεί να είναι καλύτερο απ’ την προηγούμενη ή τις προηγούμενες;
Τι όνειρα και τι σχέδια μπορώ να κάνω μέσο αυτής για το μέλλον;
Η απάντηση είναι πολύ απλή…Τίποτα!!!
Δεν υπάρχει τίποτα που να σε κάνει να αισιοδοξείς για κάτι καλύτερο.
Επαγγελματικά, οι περισσότεροι δεν είναι σίγουροι για το αν θα βρίσκονται την επόμενη πενταετία στην ίδια δουλειά. Οι περισσότεροι ζουν με το άγχος ότι θα πάνε μια μέρα στη δουλειά τους και θα διαπιστώσουν ότι περισσεύουν, γιατί το «αφεντικό» βρήκε κάποιον νεότερο με λιγότερα λεφτά για την ίδια θέση. Οι περισσότεροι φοβούνται να ανοίξουν το στόμα τους να διεκδικήσουν κάτι καλύτερο οικονομικά ή επαγγελματικά από τον εργοδότη τους, για να μην μπουν στην black list. Και δεν είναι μόνο αυτά δυστυχώς...
Από την στιγμή που τα πράγματα πάνε κατά διαόλου επαγγελματικά, λογικό είναι να έχουν και οικονομικό αντίκτυπο. Δουλεύεις πολύ, αμείβεσαι λίγο και κάνεις τουμπεκί για να μην χάσεις και τα λίγα. Αρχίζεις να αναρωτιέσαι ποιος ο λόγος που σπούδαζες τόσα χρόνια και ποιο το κέρδος. Το ότι έχεις κάποια μόρφωση και πιθανόν κάποιο καλύτερο επίπεδο ποιότητας σαν άνθρωπος, δεν λέει απολύτως τίποτα στην κοινωνία που ζούμε σήμερα.
Τα χρήματα που παίρνεις με το ζόρι φτάνουν να βγάλεις το πρώτο δεκαήμερο, άντε δεκαπενθήμερο του μήνα. Και πώς να φτάνουν, όταν όλα γύρων αυξάνονται εκτός απ’ τον μισθό σου;
Το επαγγελματικό και το οικονομικό «ζόρι» κατ’ επέκταση σε βαράει και οικογενειακά (ή και ατομικά αν είσαι ελεύθερος). Τι μπορείς να προγραμματίσεις για την οικογένεια σου μέσα σε τέτοια επαγγελματική ανασφάλεια και οικονομική δυσχέρεια...; Kαι δεν εννοώ να αλλάξεις κινητό ή την προέκταση του πέους σου (αυτοκίνητο δλδ), αλλά πιο ουσιαστικά πράγματα, όπως για παράδειγμα, ένα παιδί.
Όταν ήμουν μικρός, θυμόμουν ότι ο κόσμος έκανε ρεαλιστικά, για την εποχή, σχέδια ουσίας. Σχεδίαζαν να αγοράσουν ένα σπιτάκι όσοι δεν είχαν ή ένα δεύτερο όσοι είχαν και να το δώσουν αύριο μεθαύριο στο παιδί τους όταν θα ξεκινάει κι εκείνο την ζωή του σαν βοήθεια. Άλλοι σχεδίαζαν να αγοράσουν ένα οικοπεδάκι κάπου για να βρίσκεται, μέχρι τι στιγμή που θα μπορούσαν να ρίξουν τέσσερα ντουβάρια για να πηγαίνουν το καλοκαιράκι να κάνουν κανά μπάνιο σε πραγματικές διακοπές και όχι σε βαφτισμένα πενθήμερα στην Μύκονο και άλλα κοσμοπολίτικα εξωτικά νησιά του Αιγαίου.
Το περίεργο με τα σημερινά δεδομένα είναι ότι όταν κάποιος έλεγε φωναχτά αυτά τα σχέδια του, δεν τον κοίταγαν σαν Ελοχείμ οι υπόλοιποι και όχι μόνο αυτό, αλλά συμφωνούσαν μαζί του παίρνοντας και ιδέες για τα δικά τους σχέδια. Αλλά αυτά γίνονταν μια φορά κι έναν καιρό.
Δυστυχώς στερούμαστε τη δυνατότητα δημιουργικών «ονείρων». Τα όνειρα μας περιορίζονται στο πώς θα εξοφλήσουμε ένα δάνειο ή μια κάρτα, στο πώς θα πάρουμε ένα καινούργιο δάνειο, στο πώς θα πάρουμε καλύτερο αυτοκίνητο, καλύτερο κινητό, στο πώς θα πουλήσουμε μούρη, στο πώς θα φανούμε μπρούκληδες, στο πώς θα μιμηθούμε να «νούμερα» που έχρισαν σαν πρότυπα τα ΜΜΕ, στο πώς θα βγάλουμε περισσότερα κάνοντας λιγότερα χωρίς κανέναν ηθικό φραγμό και πώς θα γίνουμε «κάποιοι». Αλλά τι μπορείς να περιμένεις, όταν μικρά παιδάκια εύχονται και ζητάνε απ’ τον Αι Βασίλη το Τζόκερ...
Εκτός απ’ αυτά που σε αφορούν άμεσα, δεν έχεις να περιμένεις και τίποτα θετικό στα έμμεσα.
Είναι δυνατόν να περιμένεις ότι το καλοκαίρι που θα έρθει δεν θα καεί ότι δέντρο γλίτωσε φέτος ;
(Άντε αν όχι αυτό το μεθεπόμενο)
Είναι δυνατόν να περιμένεις ότι θα μάθεις τον πραγματικό εμπρηστή ;
Είναι δυνατόν να περιμένεις ότι θα τιμωρηθούν οι υπεύθυνοι των σκανδάλων που ξεσπάν κάθε λίγο και λιγάκι ;
(Σε λίγο θα καθιερώσουμε και μέρα πρεμιέρας όπως με τις ταινίες στο σινεμά)
Είναι δυνατόν να περιμένεις από πολιτικούς, δικαστές, εισαγγελείς, δημοσιογράφους, αστυνομικούς, εκκλησιά κτλ. να κάνουν ΣΩΣΤΑ τη δουλειά τους ;
Είναι δυνατόν να περιμένεις από πολιτικό κόμμα να ενδιαφερθεί πραγματικά για τον πολίτη ;
Είναι δυνατόν να περιμένεις ότι θα τιμωρηθεί ο πολιτικός με την πισίνα στο αναψυκτήριο ;
Είναι δυνατόν να περιμένεις ότι θα τιμωρηθεί ο βουλευτής Θεσσαλονίκης που μπούκαρε προχθές στο γήπεδο ;
Είναι δυνατόν να περιμένεις ότι θα πάρεις πραγματική αύξηση ;
Είναι δυνατόν να περιμένεις ότι θα ζήσεις για δεις τι είναι αυτό το «σύνταξη» που λένε όλοι ;
Είναι δυνατόν να περιμένεις ότι αν αρρωστήσεις δεν θα σου ρουφήξουν το αίμα οι ύαινες με τις άσπρες ποδιές;
Και μπορούμε να προσθέσουμε πολλά «Είναι δυνατόν να περιμένεις…» στη λίστα.
Η νέα χρονιά ξεκίνησε, αλλά δυστυχώς δε μπορώ να δω σε τι θα μπορέσει να είναι καλύτερη απ’ την προηγούμενη. Δεν υπάρχουν δείγματα που να μας κάνουν να αισιοδοξούμε για κάτι καλύτερο και πολύ φοβάμαι ότι και για αρκετά χρόνια ακόμη δεν πρόκειται να υπάρξουν...
Lovotomix
