Ωδεία, δάσκαλοι και λοιποί πραματευτάδες

Έχεις μεγάλη καψούρα με τη μουσική και θέλεις διακαώς να μάθεις. Το ερώτημα είναι αναπόφευκτο: αυτοδίδακτος, ιδιαίτερα μαθήματα ή σε κάποιο ωδείο;
Οι λαμπερές διαφημιστικές καταχωρήσεις των μεγάλων επωνύμων ωδείων δεν σου αφήνουν και πολλά περιθώρια επιλογής. Ατομικά μαθήματα, ολιγομελή θεωρητικά τμήματα, εξοπλισμός, εκπτώσεις σε καταστήματα, βεβαίωση σπουδών, συνεργασία με ξένα ιδρύματα (Berkley) και άλλες τόσες υποσχέσεις.
Και ξεκινάς. Εκεί, το πρώτο πράγμα που διαπιστώνεις είναι ότι πρέπει να βάλεις το χέρι βαθειά στην τσέπη για να έχεις όλες αυτές τις "παροχές" (τις οποίες τις περισσότερες δεν τις χρειάζεσαι καν). Η ταρίφα ξεκινάει στα 150 euro και καλπάζει άνετα μέχρι τα 500, αλλά "δεν γαμιέται, αν είναι να μάθω..."
Η δεύτερη ένσταση που έχεις σε λίγο καιρό, είναι ότι υπομένεις πολλά παντελώς άχρηστα μαθήματα για να φτάσεις σε εκείνο το πολυπόθητο solo ή riff. "Μα είναι υποχρεωτικά και χρήσιμα" σου λένε. Έτσι, απορείς γιατί να μαθαίνεις κλίμακες Σεγκόβια την στιγμή που απλά θέλεις να παίξεις blues ή γιατί να σου αραδιάζουν ιστορίες για την προ-Baroque εποχή, όταν το μόνο που σε ενδιαφέρει είναι να μάθεις κάποια Jazz ακκόρντα.
Παράλληλα, το κλίμα που επικρατεί είναι εφάμιλλο των σχολών πολεμικών τεχνών: "We are the best! KILL, KILL, KILL". Και να και οι πρώτοι διαγωνισμοί (σαν τις σκυλομαχίες) για την "καλύτερη μπάντα", τον "καλύτερο κιθαρίστα", την "καλύτερη σύνθεση" και άλλες τέτοιες μπούρδες. "Ποιος ορίζει το 'καλύτερο' στη μουσική;" αναρωτιέσαι. "Μα έτσι ενισχύεται η δημιουργικότητα μέσω του ανταγωνισμού" σου λένε...Μάλιστα. Εσύ όμως βλέπεις τον τάδε τυχάρπαστο υφυπουργό ή μουσικοσυνθέτη της πούτσας να κάνει τις απονομές και αναρωτιέσαι: "Γιατί διάολε να περνάω όλα αυτά, ενώ το μόνο που θέλω, είναι να μάθω ΜΟΥΣΙΚΗ".
Και κάπου εκεί, φέρνεις στο νου σου τον Μπετόβεν (με τα μαθήματα που του έκανε ο πατέρας του) να διευθύνει την 5η Συμφωνία, τον Hendrix να ξεκινάει αυτοδίδακτος από το μηδέν για να αλλάξει τη μουσική ιστορία, τους bluesmen ή τους ρεμπέτες που έπαιζαν στον δρόμο, τους punkηδες να κοπανιούνται στην σκηνή...Όλοι για την σωτηρία της ψυχής τους, όλοι για εκείνη την καψούρα που είχαν μέσα τους και έπρεπε να την εξωτερικεύσουν, γιατί διαφορετικά θα έσκαγαν.
Αυτή είναι η μουσική. Η ευγενέστερη και αρτιότερη των Τεχνών. Έκφραση, λογική και φαντασία, ψυχή και νους σε μια μοναδική, απόλυτη συνεύρεση. Μπορείς λοιπόν να βάλεις τιμή σε αυτό; Μπορείς να το ρίξεις στα παζάρια του κόσμου...;

Captain Sparrow