Ο ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΣ ΜΑΣ ΚΟΣΜΟΣ Ο ΛΟΥΦΑΔΟΡΟΣ

Όταν γίνεται ένα έγκλημα υπάρχει ο θύτης και το θύμα. Μόλις οι έρευνες ανακαλύψουν ποιός διέπραξε το έγκλημα, αρχίζει η διαδικασία απονομής δικαιοσύνης με όσα αυτή συνεπάγεται. Στην ακροαματική διαδικασία όμως τις περισσότερες φορές, πίσω από το εμφανές, αρχίζουν και βγαίνουν άλλα πράγματα στη φόρα. Ποιός ήταν αυτός ο θύτης, γιατί έφτασε μέχρι εκεί και ερευνάται βέβαια ΜΗΠΩΣ ΥΠΗΡΕΧΕ ΚΑΙ ΣΥΝΕΝΟΧΟΣ; Ο οποίος δεν πάτησε τη σκανδάλη αλλά έπαιξε ισως ένα σπουδαίο ρόλο; Και το θύμα; Μήπως κι αυτό συμμετείχε στην όλη διαδικασία γνωρίζοντας ότι προκαλουσε το θάνατό του και όμως δεν έκανε τίποτα να το αποφύγει;

Κοιτώντας γύρω μας λοιπόν, την αλλοτροίωση του ανθρώπινου είδους, η οποία έχει πια φτάσει σε μεγάλα ύψη ή βάθη, διαλέχτε τι από τα δύο σας αρέσει, οι περισσότεροι από εμάς έχουν καταλήξει σε μια εξουσία άπληστη που είναι ο θύτης και στην μάζα την εγκαταλελειμένη στη τύχη της που είναι το θύμα. Αυτοί οι δύο απολαμβάνουν το λιθοβολισμό μας. Λιθοβολούμε την απληστεία της κάθε μορφής εξουσίας γιατί είναι ο εμφανής θύτης, λιθοβολούμε και το θύμα γιατί είναι ο ανίσχυρος, ντροπιασμένος ανθρωπάκος που δεν τολμά να σηκώσει το κεφάλι.
Υπάρχει όμως ένας συνένοχος σε όλο αυτό το έγκλημα που τη βγάζει καθαρή. Από πάντα. Είναι η τρίτη ενδιάμεση κατηγορία που κινείται είτε σε επίπεδο εξουσίας, είτε μέσα στη μάζα, "ρουφάει" γνώσεις και από τους δύο, μελετάει "το θέμα" σε όλες τις πτυχές, γιατί έχει τη δυνατότητα να το κάνει και αποσύρεται στα ιδιαίτερα, παρακολουθώντας τις επόμενες κινήσεις και τον δύο.

Πολύ καλά το καταλάβατε. Μιλάω σ' εσας ΤΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΥΣ ΝΑΡΚΙΣΣΙΣΤΕΣ! Απευθύνομαι σ'εσάς που αποκαλείτε τον ευατόν σας φιλάρεσκα ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟ ΚΟΣΜΟ. Που ακριβώς παίζετε αγαπητοί παντογνώστες; Εσείς που σμίγετε τα φρύδια σας σε ένδειξη σκέψης, και ξύνετε σιγανά το σαγόνι, σε ένδειξη υπερσκέψης, που παίζετε; Γιατί σας έχουν στείλει εδώ κάτω; Εκτός από το να θέλετε να προκαλέσετε θαυμασμό ή ακόμα και δέος στους "γύρω" με την ευστοχία και δυναμικότητα της σκέψης σας, μ' εκείνο το έμφυτο ταλέντο να αποκωδικοποιείτε, να αναλύετε, να γνωρίζετε περισσότερα από τους υπόλοιπους, να κατανοείτε αυτόματα όσα τα ανθρωπάκια δεν μπορούν να κατανοήσουν, εκτός από αυτά τι αλλο κάνετε; Γιατί λίγο τεμπέληδες σας βλέπω τώρα τελευταία. Τεμπελιά που έχει φτάσει μέχρι το σημείο ακριβώς του ναρκισισμού.

Αντιλαμβάνομαι, γνωρίζω, είμαι υπεράνω όλων, θύτη και θύματος, το εκφράζω καθαρά στην όποια πνευματική τέχνη εξασκώ, είμαι ο φιλόσοφος που εμφανίζομαι επιλεκτικά στις καλές εκπομπές της τηλεόρασης, ο στοχαστής, ο κουλτουριάρης όπως λαϊκά σας λέει ο λαουτζίκος. Εκείνος που κρατάει τα ηνία του πνεύματος (μήπως είστε το άγιον και δεν το έχω αντιληφθεί) και κοιτάζει νωχελικά το αιματοκύλισμα γράφοντας τους επόμενους στίχους. Και όχι μόνο κοιτάζω την εξουσία και την φτύνω , αν θέλω, ή την αντιγράφω , αν θέλω. Έχω ελεύθερη επιλογή να ζήσω μέσα σε όλα ή εκτός, όπως θα το αποφασίσω και όταν και δεν φέρω καμμιά ευθύνη. Γιατί παριστάνω πως την ξεμπροστιάζω, αλλά τελικά ας τα βρουν μόνοι τους, έχω πολύ σπουδαιότερα πράγματα να κάνω από το να μπλεχτώ στη μάζα.

Μεταξύ μιας αδίστακτης εξουσίας, ενός ανθρωπάκου θύμα που δεν ξέρει πια που πάνε τα τέσσερα, κάθε Μαρίας Τερέζας που προσπαθεί να συμμαζέψει τα ασυμάζευτα , είμαι εγώ η ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ, που βλέπει, γνωρίζει, δημιουργεί αλλά έχει τη πολυτέλεια να μην συμμετέχει σε κατωτέρου είδους ασχολίες όπως είναι αυτό το αμείλικτο παιχνίδι γύρω μου.

Αν μεταφορικά παραστήσουμε ότι η ζωή είναι κάτι όπως η ιστορία στο Ιλιον, η εξουσία είναι ο ανώμαλος που πήδαγε τα παιδάκια για δέκα ευρώ, το θύμα είναι εκείνο το δύστυχο που το κράταγε η μάνα του για να το πηδάνε, ΕΣΕΙΣ ΟΜΩΣ ΠΟΥΛΗΜΕΝΟΙ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ, ΕΙΣΤΕ Ο ΓΕΙΤΟΝΑΣ ΤΗΣ ΔΙΠΛΑΝΗΣ ΠΟΡΤΑΣ που σώπαινε...

Είστε οπλισμένοι καλά για τον ευατόν σας, προικισμένοι να γνωρίζετε και να αντιλαμβάνεστε και τσιγγούνηδες στις πράξεις σας. ΕΙΣΤΕ ΑΠΟΝΤΕΣ και γι΄αυτό ένοχοι.

Λόγια, λόγια παντού ΟΙ ΜΠΛΟΓΚΕΡΣ της κοινωνίας. Οι στοχαστές της δυστυχίας, οι αναλυτές της κατάντιας. Και πολύ χειρότερο ακόμα: Εκείνοι που απολαμβάνουν το ξεχωριστό του πνεύματός τους κλεισμένοι στις πολύτιμες βιβλιοθήκες τους στην ουσία αδιάφοροι για την τύχη των άλλων ή ίσως και να το απολαμβάνετε γιατί όσο πιο χαμηλά πέσει το πλήθος τόσο πιο πολύ αναδεικνύετε η διαφορετικότητά σας.

Θα σας πω μια ιστοριούλα στο κλείσιμο αυτού του μονόλογου. Κάποτε στο πόλεμο μια ομάδα από αντάρτες πιάσανε δυό ανθρώπους που είχαν καταδώσει κάποιους πατριώτες στους γερμανούς. Ο ένας ήταν ο δάσκαλος του χωριού κι ο άλλος ένας τσοπάνης. Οταν τους έπιασαν ο επικεφαλής ρωτάει τον ένα "εσύ τι είσαι;" "Τσοπάνης", του απαντάει. "Αφήστε τον ελεύθερο", είπε. Κι εσύ; "Ο δάσκαλος του χωριού", απάντησε ο άλλος. "Εσένα" είπε, "θα σ'αφήσω ελεύθερο μεν, αλλά πριν θα σου κόψω τη γλώσσα".

Κι εγώ ο ασήμαντος Γαβριάς σας λέω ότι τους μεν εκεί ψηλά τους παλεύω, τους δε εδώ κάτω τους καταλαβαίνω γιατί μια μάζα είμαστε όλοι και τρώμε τα σκατά μαζί, αλλά εσάς σας σιχαίνομαι γιατί εσείς έχετε πραγματικά "καταντήσει".

Ο Γαβριάς