ΠΑΕΙ Ο ΠΑΛΙΟΣ Ο ΧΡΟΝΟΣ... ΚΙ Ο ΝΕΟΣ; ΕΤΟΙΜΑΖΕΙΣ ΑΠΟ ΤΩΡΑ ΤΗ ΦΩΤΟΚΟΠΙΑ ΤΩΝ ΗΜΕΡΩΝ ΣΟΥ...

Οι λέξεις εκφράζουν σκέψεις, επιθυμίες, παράπονα, προσδοκίες, όνειρα...
Η θολή αντίληψη του σκοπού. Υπάρχει συγκεκριμένος στόχος. Υπάρχει τρόπος να φτάσεις εκεί;
Η καινούργια χρονιά ας έχει θεε μου λίγα λόγια, μετρημένα και περισσότερη πράξη..
Οργή, θυμός, φωνές, αγανάκτηση και μια συνεχής επανάληψη των ίδιων και ίδιων λέξεων. Οργισμένες ή όχι, είναι εκεί κυρίαρχες ανάμεσα στις απούσες πράξεις.
Τη καινούργια χρονιά ας σκεφτώ ελάχιστα, κι ας κοιτάξω περισσότερο...
Υπάρχει ένα παρόν, ένα εδώ και τώρα, περιφρονημένο, στριγμώνεται πεινασμένο, ανάμεσα σ'ενα παραφουσκωμένο παρελθόν, και μια ασταμάτητη ενασχόληση με ένα μέλλον που πρόκειται να έρθει, που ίσως θα είναι έτσι, που μάλλον...μάλλον...μάλλον...
Ρίχνεις συνεχόμενες άστοχες βολές σ’ενα πριν που σου ξέφυγε. Εκδικητικά. Βαράς τυφλά όπου βρεις..
Ετοιμάζεις προκαταβολικές βολές, σ’ενα μέλλον που αγνοείς παντελώς αλλά που φοβάσαι μη σε πιάσει κορόιδο.
Ζεις συνεχώς για να ποτίζεις τον εγωισμό σου, το εγωισμό κάποιου πλάσματος που μόνιμα νομίζει κάτι...Ζεις μόνο για να αποδείξεις στους άλλους ότι ξέρεις να το κάνεις καλύτερα απ΄αυτούς.
Ζεις λες και η ζωή είναι ένα κόμπλεξ που πρέπει να ξεπεράσεις...
Ο φτωχός συγγενής το παρόν σου. Λες και σ’εχουν βάλει τιμωρία να ζεις συνέχεια εκτός της μοναδικής δικής σου στιγμής, εκείνης που θα μπορούσες να σε προφτάσεις και να σε μάθεις.
Το Τώρα.
Αυτό το ελάχιστο παρόν σου, που δεν έχεις μπει καν στο κόπο να συζητήσεις μαζί του, ή ακόμα καλύτερα να το αφήσεις να σε παρασύρει άφοβα, χωρίς να σέρνεις τους τόνους από σκουπίδια των μόνιμα χαμένων στιγμών σου και να του τα πετάς στη μούρη, ξέρεις, λέγεται ζωή.
Μπορεί να με χλευάσεις, είναι εύκολο. Εδώ ο κόσμος καίγεται κι εμείς φιλοσοφούμε πάλι χαλαρά. Φώναξε. Ονόμασε με αποτυχημένο τεμπέλη. Αυτό δε σουρχεται αμέσως στο μυαλό;
Ο κόσμος καίγεται....Καίγεται πως καίγεται; Γιατί; Ποιοί καίγονται; Ξέρεις αλήθεια; Γνωρίζεις αλήθεια τι είναι αυτό που σε κομματιάζει;
Είσαι σίγουρος ότι πυροβολείς στη σωστή κατεύθυνση; Είσαι σίγουρος για το ποιός αλήθεια σου φταίει;
Κάνεις μόνιμα θόρυβο. Ασταμάτητα. Βρίζεις, φωνάζεις, τα σπας. Είτε γιατί γουστάρεις αυτό που σου 'μαθαν είτε για τον αντίθετο ακριβώς λόγο. Γιατί δεν γουστάρεις. Και θορυβείς.
Κάποιος, όταν τον ρώτησαν γιατί μιλάς τόσο πολύ, απάντησε "για να μην προλάβω ν’ακούσω την αλήθεια, επειδή εκείνη είναι έτοιμη ν'απορρίψει όσα νόμιζα"...
Προτιμάς να δίνεις τις μάχες σου σε ψέμματα. Σαν παραφουσκωμένα παγώνι προτείνεις τα πλουμιστά φτερά για να θαμπώσεις ποιόν;
Αφού και οι άλλοι το ίδιο με σένα κάνουν. Κοιτούν ασταμάτητα κάτι που μοιάζει με τον εαυτό τους. Εσένα σ’ακούν σαν εξωτερικό ήχο
Που άλλοτε τους αρέσει κι άλλοτε όχι. Αλλοτε βολεύει, άλλοτε όχι. Οπως κάνεις κι εσύ. Ακούς αυτό που θέλεις. Πείθεσαι γι’αυτό που θέλεις. Εγκρίνεις και απορρίπτεις χωρίς δεύτερη κουβέντα ότι σου περισσεύει, ότι σου είναι στενό.
Εσύ είσαι ξαπλωμένος στο κρεββάτι φίλε μου και έχεις αφήσει τους άλλους να κόβουν τα πόδια σου αν περισσεύουν απ΄έξω.
Κι εσύ κόβεις ότι απ΄τους άλλους αυτό που δεν σου κάνει.
Κάπου ανάμεσα σ΄ολη αυτή τη βαβούρα, και τα σκουριασμένα τραπεζομάχαιρα, μπορεί, λέω μπορεί, δεν είναι και απόλυτα βέβαιο να την έχει σε καμμιά γωνιά στημένη η αλήθεια ΣΟΥ.
Εκείνη η αλήθεια που περιμένει υπομονετικά μπας και της ρίξεις κανένα βλέφαρο.
Στη καινούργια χρονιά ας φρενάρουμε λίγο στο τώρα. Μήπως και το δούμε.

Παει ο παλιός μας χρόνος,
Ηρθε ο νέος με τι...;
(περίμενε, πάλι βιάζεσαι, άραξε σκέψου καλά τι θα βάλεις στις τελίτσες)

Ο Γαβριάς

ΥΓ: Κάθησε στη καρέκλα και πάρε μολύβι και χαρτί και γράψε, όταν θα 'χεις κάνει μια αληθινή ανακάλυψη να μας δωρίσεις. Τότε θα είσαι χρήσιμος.