Η Ροκ πέθανε (;)

Λοιπόν η ροκ πέθανε. Και αν δεν πέθανε, τότε περιμένουμε από μέρα σε μέρα τα χαμπέρια της. Δεν υπάρχουν αυταπάτες για το αντίθετο. Και για να γίνω και πιο σαφής, οφείλω να ψηλαφίσω συμπτώματα.
Καταρχήν, η πεμπτουσία της ροκ είναι η επικινδυνότητα. Το να ορθώνεις στεντόρειο ανάστημα ενάντια σε αυτό που σου προσβάλλει την αισθητική και τη νοημοσύνη, οπλισμένος με ήχο δυνατό από ηλεκτρικές κιθάρες και με στίχο που παφλάζει στις φλέβες σου. Στα 70’s για παράδειγμα, τα multi-ethnic hard blues των Zeppelin με τα βαριά, μεταλλικά riff των Sabbath, αποτελούσαν σωστή επανάσταση. Η πολιτική τακτική των κρατούντων, ήταν να σταυροκοπιούνται στα ακούσματα αυτά και να τα στέλνουν στο πυρ το εξώτερον. Η ροκ είχε παραβιάσει για τα καλά κλειδαριές, παντζούρια και ηλεκτροφόρα σύρματα τις συντήρησης. Mission accomplished.
Στα 80’s η ροκ έχει αποκτήσει φωτογένεια. Η επίτευξη της ανατροπής είχε έρθει. Και εδώ αρχίζει το πρόβλημα: Παραμένεις στις επάλξεις ή γλύφεις το μέλι της ισχύος στα δάχτυλά σου; Οι περισσότεροι ροκάδες επέλεξαν το δεύτερο. Αυτή η χαρούμενη, πολυφωνική χειραγώγηση του ‘ριζοσπαστικού’, ξέβρασε την ροκ στις παρδαλά παζάρια του κόσμου. Και το παρδαλό παζάρι έχει όνομα: Μόδα. Ο τίμιος ‘on stage’ ιδρώτας (προλεταριακός και καθαρά ταξικός) του παθιασμένου ροκά, είχε πλέον να αντιμετωπίσει τα μαλλιά κομμωτηρίου. «Δεν μπορώ να παίξω χωρίς την Gibson μου» έλεγε ο Iommi στα 70’s. «Δεν μπορώ να παίξω χωρίς τον προσωπικό μου κομμωτή» λέει χαμογελώντας ο Bon Jovi στα 80’s. Βρείτε τις διαφορές…
Ευτυχώς όμως, που κάπου εδώ εμφανίζεται δυνατό το ‘μαύρο πρόβατο’ της ροκ: το Heavy Metal. Οι μεταλλάδες κάνουν ό,τι ακριβώς έκαναν οι punks λίγα χρόνια πριν. Σώζουν τα προσχήματα. Γίνονται επικίνδυνοι. Εκεί που οι ‘ημιμορφωμένοι είναι συμμορφωμένοι’ (που έλεγε και ο Αντόρνο), αυτοί φροντίζουν να σαμποτάρουν την μουσική βιομηχανία με τεχνικά, σπιντάτα βαριά ριφάκια. Και μέχρι κάποιο σημείο ο σκοπός τους εκπληρώνεται…
Τα 90’s βρίσκουν το Heavy Metal κουρασμένο από την άνιση μάχη, ενώ το πολύχρωμο ροκ της προηγούμενης δεκαετίας, απογυμνωμένο πια, ξεμπροστιάζει το πραγματικό του πρόσωπο: μικροαστικό κιτς με ονειρώξεις νοικοκυράς. Και κάπου εδώ ξεκινάει η μεγάλη ανατροπή. Η Ευρώπη γεννάει το alternative και το Seattle γεννάει το grunge. Η ροκ βρίσκει το νέο της μεσσία στο πρόσωπο του ιδανικού αυτόχειρα Curt Cobain, το νέο της γερό πολιτικό άλλοθι στους Rage Against The Machine και την οργισμένη ποίηση με την αναβίωση των 70’s στους Pearl Jam και τους Placebo. Παράλληλα, στην Ευρώπη οι Oasis φέρνουν στο προσκήνιο την σχολή των…Beatles, οι Blur πειραματίζονται με νέους ήχους και οι Βορειοιρλανδοί Therapy ανατινάζουν το MTV με τα μεταλλικά τους riff, με αισθητική Husker Du παρακαλώ!
Δυστυχώς όμως, τα καλά νέα κρατούν λίγο. Στα 00’s το grunge εκπροσωπείται μόνο πλέον από τους Pearl Jam (οι υπόλοιπες μπάντες του κινήματος έχουν διαλυθεί), το alternative σχεδόν δεν υφίσταται και ένα νέο είδος προβάλλει κυρίαρχο: το Nu Metal. Φωνακλάδικο, τεχνικό και άψυχο, συνδυάζει στοιχεία metal, rock και hip hop. Αυτό το υβρίδιο αντιπροσωπεύει πλέον την σύγχρονη ροκ και αποτελεί ταυτόχρονα και την χαριστική βολή στην πεμπτουσία της. Την ίδια στιγμή, η ροκ στιχουργία κάνει κύκλους σε μια στέρνα φτηνής θεματολογίας. Σε μια εποχή που τα πάντα μοιάζουν ετοιμόρροπα και η ανάγκη για πολιτικό στίχο είναι μεγαλύτερη από ποτέ, η επικινδυνότητα και η ανατροπή έχουν γίνει για τα καλά MTV Awards και στυλιζάρισμα ισιωτικής κρέμας μαλλιών σε Fame Story ακαδημίες. Ο ‘ροκάς’ είναι πλέον τόσο “επικίνδυνος”, όσο και η στάμπα του Τσε σε ροζ εσώρουχα…
Τι μένει λοιπόν; Μια προσευχή για την έλευση ενός νέου Hendrix, με κιθάρα που θα τσακίζει σαδιστικά τις ανισότητες και έμπνευση αρκετή για δημιουργεί εμβρόντητη παύση στα νέα ροκ τραγούδια…Αμήν.




Captain Sparrow